Τα ίδια αυτά παιδιά μετά θέλησαν να κάνουν κάτι ασυνήθιστο παραμονή Χριστουγέννων. Και έτσι ο Νίκος, η Ειρήνη και ο γράφων, βρεθήκαμε την παραμονή των Χριστουγέννων στην ίδια περιοχή για να μοιράσουμε λίγο φαγητό στους άστεγους εκεί.
Μην φανταστεί κανείς κανά τρελό έδεσμα. Τυροπιτάκια και λουκανοπιτάκια. Φτάσαμε στον Άη Γεώργιο 21.30 και μοιράσαμε φαγητό στους εκεί ήδη κοιμισμένους άστεγους. Ναι! έπρεπε να τους ξυπνήσουμε για να τους δώσουμε να φάνε. Πρώτη έκπληξη ήταν ένας πρόσφυγας από το Ιράκ. Ισάμ το όνομά του, που στα ελληνικά του το είχαν αποδώσει ως Σάκης!!! Πριν καλά καλά προλάβω να μιλήσω για τον Θεό στον Ισάμ, ξεκίνησε αυτός να μιλά. Για το ότι ο Θεός είναι καλός, ότι αυτό που κάναμε ήταν να ακούσουμε τον Θεό και αυτό που έβαλε στις καρδιές μας. Συμφώνησε δίχως καμιά άλλη κουβέντα ότι αυτό που κάναμε ήταν απλά να προσπαθήσουμε να συμπεριφερθούμε στους άστεγους σαν να ήταν αυτοί οι ίδιοι ο Χριστός. Όταν του είπα ότι με αυτό ακριβώς το σκεπτικό ίσως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι περισσότερα, με αποστόμωσε: "Μην το λες αυτό. Θα μπορούσατε να είστε σπίτια σας αλλά είστε εδώ και μας δίνετε φαϊ". Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο Ισάμ έχει γνωρίσει τον Ηλία Αρμένη και έχουν μιλήσει.
Στην συνέχεια προσπαθήσαμε να βρούμε και άλλους άστεγους για να μοιράσουμε τα λιγοστά μας φαγητά. Χρειάστηκε να ψάξουμε στα στενά πέριξ Αγίου Γεωργίου και πλατείας Κουμουνδούρου γιατί η αστυνομία είχε φροντίσει να εξαφανιστεί το άσχημο θέαμα από τα κεντρικά σημεία αυτές τις Άγιες ημέρες. Όπως όλοι καταλαβαίνουν δεν είναι δυνατόν ο Αθηναίος να βγει για ψώνια ή για γλέντι την Παραμονή και να βλέπει την κατάντια αυτών των ανθρώπων....
Η επόμενη για μένα συγκινητική στιγμή ήταν όταν βρήκαμε ένα ζευγάρι εξαρτημένων που κοιμόνταν μαζί κρυμμένοι σε μια γωνιά της Κουμουνδούρου. Η κοπέλα μας ζήτησε και νερό. Είχα ξεχάσει ότι ακόμη και αυτό το τόσο απλό αγαθό που έχουμε εμείς απλά ανοίγοντας την βρύση μας, αυτοί οι άνθρωποι το στερούνται. Κάποιοι από αυτούς είχαν παλιά μπουκαλάκια πλαστικά με ανήσυχα βρώμικο νερό μέσα (από κανά συντριβάνι πιθανόν). Δώσαμε φαγητό στο ζευγάρι αυτό και μετά από μισή ώρα γυρίσαμε και τους δώσαμε ένα μπουκάλι νερό (είχαμε πάρει μια εξάδα προληπτικά). "Ο Θεός να σας έχει καλά παιδιά μου" τους ευχήθηκα. Και αυτό που με συγκίνησε ήταν ότι καθώς απομακρυνόμασταν η κοπέλα ξύπνησε τον άντρα και του ζήτησε να μας ευχηθεί αντίστοιχα "Καλά Χριστούγεννα, ο Θεός μαζί σας".
Είχα μια πιο ρομαντική άποψη για το πως θα περνάγαμε αυτήν την βραδιά. Η ιδέα ήταν να έχουμε και μια εστία Πετρογκάζ και να φτιάχνουμε τσάι όπως θα καθόμαστε παρέα με τους άστεγους. Αλλά αφενός κάτι τέτοιο θα απαιτούσε περισσότερα χέρια, για λόγους ασφαλείας (μην πέσουν όλοι μαζί πάνω στην εστία και αρπάξουμε φωτιά), αφετέρου θα έπρεπε να έχει γίνει πολύ νωρίς. Οι άστεγοι κοιμούνται νωρίς κάτω από τις κουβέρτες τους, γιατί δε έχουν την πολυτέλεια να έχουν κάποιο θερμαντικό σώμα να τους κρατά έξω από αυτές.
Μακάρι να μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες ή μικρά βίντεο απλά για να δείτε την κατάσταση. Αλλά αντί αυτού σας προσκαλώ να έρθετε μαζί μας στην επόμενη εξόρμηση. Όσες εικόνες και αν δείξω, όσα βίντεο και αν μοιραστώ, δεν θα είναι κάτι που δεν θα έχετε ξαναδεί από την τηλεόραση (ειδικά τέτοιες μέρες). Αν δεν το δείτε με τα ίδια σας τα μάτια, δεν θα καταλάβετε πολλά. Η εικόνα και το βίντεο προσφέρουν μια συγκίνηση μερικών λεπτών. Και κάποιο προβληματισμό ενδεχομένως. Όταν δείτε από κοντά τους ανθρώπους αυτούς, όταν ζήσετε για λίγα ελάχιστα λεπτά την κατάσταση αυτή από κοντά, όταν ακουμπήσετε τους ανθρώπους αυτούς, τους μιλήσετε, τότε δεν θα μπορείτε να μην αλλάξετε.
Τους ανθρώπους αυτούς που ο Θεός αγαπά με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο, ας μην τους ξεχνάμε εμείς που πιστεύουμε σε Αυτόν ο οποίος υπήρξε άστεγος.
