35α γενέθλια

Στις 10-05-1978 η Ελένη Σιώζου (το γένος Μπαλατσού) ήταν έγκυος στον έβδομο μήνα (για την ακρίβεια 2-3 μέρες πριν κλείσει τον έβδομο μήνα). Η Ελένη και ο Κωνσταντίνος έμεναν Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας και είπαν τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης να τους περάσουν στην Άρτα όπου βρισκόταν ο γυναικολόγος της Ελένης. Πρώτη ξεκίνησε η Ελένη λοιπόν με το λεωφορείο για την Άρτα. Φτάνοντας εκεί, πάει να κατέβει από το λεωφορείο και σπάνε τα νερά της. Άρον άρον μεταφέρεται στην μαιευτική κλινική "Λητώ".

Λόγω του προώρου του πράγματος την έθεσαν σε ακινησία για μερικές ημέρες προκειμένου να πάρει το έμβρυο λίγες μέρες από τον επόμενο μήνα. Πρωί της 15ης Μαΐου τα νερά της θόλωσαν και έγιναν κόκκινα οπότε την βάλανε σε τεχνητούς πόνους. Στις 10:15 ένα μωρό είχε γεννηθεί με βάρος 2550gr.

Το μωρό ανέβασε ίκτερο και το βάλανε στην θερμοκοιτίδα για λίγες μέρες. Μόλις βγήκε από την θερμοκοιτίδα το μωρό και οι γονείς πήγανε σε συγγενικό σπίτι. Εκεί όμως το βρέφος έπαθε σηψαιμία. Η Ελένη πήρε το παιδί και πήγε στους Αγίους Θεοδώρους παρά τις ενστάσεις των συγγενών. Από εκεί Κόρινθο για να πάρει χαρτί από έναν παιδίατρο, χαρτί το οποίο ήταν απαραίτητο για την εισαγωγή του μωρού σε νοσοκομείο παίδων στην Αθήνα. Ο γιατρός ήταν αρκετά γρήγορος στο να πει: "Τι μου το έφερες εδώ κυρά μου; Αυτό είναι για το νεκροταφείο". Παρόλα αυτά έδωσε το χαρτί και είπε ότι μόνο αν ήταν τυχερή θα προλάβαινε να με πάει σε νοσοκομείο. Η Ελένη επιβιβάστηκε γρήγορα σε ταξί με το μωρό και μια οικογενειακή φίλη. Όταν είχαν φτάσει στην Ελευσίνα πια το μωρό άρχισε να γυρνάει τα μάτια προς τα πάνω. Η οικογενειακή φίλη ξεκίνησε τις τεχνητές αναπνοές στο βρέφος και έτσι τα κατάφεραν να φτάσουν στην "Παιδιατρική Αχαρνών" όπου το μωρό νοσηλεύτηκε για μία εβδομάδα. Όλα κύλησαν καλά και η οικογένεια κατέληξε πίσω στους Αγίους Θεοδώρους. Μέσα στους επόμενους μήνες το μωρό αυτό έπαθε ομφαλοκήλη και έπειτα υδροκήλη. Παρόλα αυτά όμως επιβίωσε. Στο βρέφος αυτό δόθηκε το όνομα "Αλέξανδρος".

35 χρόνια μετά η Ελένη κάθεται στο σπίτι της στους Αγίους Θεοδώρους και θυμάται τα περιστάτικά αυτά κατόπιν παραγγελίας του Αλέξανδρου.

35 χρόνια μετά ευχαριστώ τον Θεό για την αγάπη που έδειξε στους γονείς μου αλλά και σε εμένα. Τον ευχαριστώ που ήταν εκεί δίπλα μου πάντα. Τώρα αναγνωρίζω ακούγοντας την ιστορία αυτή το πόσο θαυμαστά έδρασε για να είμαι σε θέση αυτή την στιγμή να γράφω τις γραμμές ετούτες. Μπορεί να μου πήρε 33 χρόνια να Τον δεχτώ και να Τον αναγνωρίσω αλλά χαίρομαι πολύ που αυτό έγινε. Έτσι στα 33 χρόνια μου ένιωσα σαν να γεννιέμαι ξανά. Κοιτώντας πίσω στην ζωή βλέπω τον Θεό να με φροντίζει πριν ακόμη τον δεχτώ, βλέπω τις προσπάθειες Του να με φέρει στον δικό Του δρόμο, βλέπω το χέρι Του να με οδηγεί ομαλά με διορθωτικές κινήσεις προς άλλη κατεύθυνση όταν εγώ πήγαινα προς τον γκρεμό ολοταχώς. Τον ευχαριστώ για τα πάντα μέσα στην ζωή μου. Για τους γονείς μου, για την γυναίκα μου, για τους συγγενείς μου. Θα το πω ανοιχτά: μπορεί ο διάβολος να έκανε ότι μπορούσε για να μου κλέψει την ζωή (ως ψεύτης και ανθρωποκτόνος που είναι), ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια. Η ευχή μου λοιπόν τώρα πια στα 35α γενέθλιά μου είναι ο Θεός να διαμορφώσει εμένα και την γυναίκα μου σύμφωνα με το δικό Του θέλημα, να Τον υπηρετήσουμε μαζί στο υπόλοιπο της ζωής μας. Ας είναι Αυτός ο ποιμένας μας και ας μας καθοδηγεί με την ράβδο και την βακτηρία Του. Τον ευχαριστώ για τα πάντα στην ζωή μου. Για τα πάντα. 

Παγανιστικός Χριστιανισμός (?) - Μέρος Ζ: Τα δέκατα και η αμοιβή των κληρικών

Πάντα είχα θέμα με το θέμα των δεκάτων. Είναι ορθή η επιβολή τους σήμερα; Είναι βιβλική πρακτική; Τι ισχύει στην Καινή Διαθήκη για το αυτό το θέμα της συνεισφοράς των πιστών; Τι γίνεται με την αμοιβή των κληρικών; Το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν ασχολείται με αυτό ακριβώς το θέμα.

--- --- --- --- --- ---

Εισαγωγή

" Ο Θεός έχει διατάξει να δίνετε πιστά τα δέκατά σας, αν δεν δίνετε δέκατα κλέβετε τον Παντοδύναμο Θεό και βάζετε τον εαυτό σας υπό κατάρα. Οι προσφορές και τα δέκατα είναι απαραίτητα για να συνεχίσει το έργο του Κυρίου. " 

Αυτή είναι η ρητορική που ακολουθεί σε αρκετές περιπτώσεις η περικοπή από τον προφήτη Μαλαχία: "Μήπως ο άνθρωπος θα κλέβει τον Θεό; Εσείς, όμως, με κλέψατε· και λέτε: Σε τι σε κλέψαμε; Στα δέκατα και στις προσφορές. Εσείς είστε καταραμένοι με κατάρα· επειδή, εσείς με κλέψατε, ναι, εσείς, ολόκληρο το έθνος. Φέρτε όλα τα δέκατα στην αποθήκη, για να είναι τροφή στον οίκο μου· και, τώρα, δοκιμάστε με σε τούτο, λέει ο Κύριος των δυνάμεων, αν δεν σας ανοίξω τούς καταρράκτες τού ουρανού, και εκχέω την ευλογία σε σας, ώστε να μη επαρκεί τόπος γι' αυτή" (Μαλαχίας 3/8-10)

Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πίεσης για δεκατισμό; Ο λαός του Θεού πείθεται να δίνει το ένα δέκατο του εισοδήματός του κάθε εβδομάδα, και όταν το κάνουν τότε αισθάνονται ότι έχουν ικανοποιήσει τον Θεό. Και φυσικά περιμένουν να ευλογηθούν οικονομικά. Όταν αυτό δεν γίνεται τότε νιώθουν ότι έχουν πέσει σε ανυπακοή και φοβούνται ότι βρίσκονται κάτω από κάποια οικονομική κατάρα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Μας διδάσκει η Βίβλος να δεκατίζουμε; Και επιπλέον είμαστε πνευματικά υπόχρεοι να χρηματοδοτούμε τον ποιμένα και το προσωπικό του;

Είναι ο δεκατισμός Βιβλική πρακτική;

Ναι, ο δεκατισμός εμφανίζεται στην Βίβλο και είναι βιβλικά πρακτική, αλλά όχι Χριστιανική. Ο δεκατισμός ισχύει για τον αρχαίο Ισραήλ και αποτελούσε το φορολογικό σύστημα του λαού. Ποτέ δεν συναντάμε στην εκκλησία του 1ου αιώνα, όπως βλέπουμε στην ΚΔ, την πρακτική του δεκατισμού.

Η πλειοψηφία των Χριστιανών δεν ξέρουν καν τι ήταν ο δεκατισμός. Υπήρχαν τρία είδη δεκατισμού για τον λαό του Ισραήλ:

• Ένα δέκατο της παραγωγής της γης για την υποστήριξη των Λευιτών που δεν είχαν κληρονομιά στην γη Χαναάν.
• Ένα δέκατο της παραγωγής της γης για τις θρησκευτικές τελετές στην Ιερουσαλήμ. Αν η ποσότητα ήταν μεγάλη μπορούσε να μετατραπεί σε χρήματα.
• Ένα δέκατο της παραγωγής της γης κάθε τρίτο χρόνο για τους κατά τόπους Λευίτες, τα ορφανά, τις χήρες, τους ξένους.

Αυτός ήταν ο βιβλικός δεκατισμός και ουσιαστικά κάθε χρόνο οι Ισραηλίτες προσέφεραν το 23,3% και όχι το 10% της παραγωγής τους. Ο δε δεκατισμός αφορούσε τον καρπό της γης (φυτική και ζωική παραγωγή) και όχι χρήματα.

Με τον θάνατο του Ιησού, όλοι οι τελετουργικοί κώδικες που ανήκαν στους Εβραίους καρφώθηκαν στον σταυρό, ώστε να μην χρησιμοποιηθούν ποτέ ξανά για να μας καταδικάσουν. Για τον λόγο αυτό δεν συναντάμε πουθενά στην ΚΔ δεκατισμό μεταξύ των Χριστιανών, όπως δεν βλέπουμε και τις θυσίες ζώων για τις αμαρτίες των ανθρώπων.

Ο δεκατισμός άνηκε αποκλειστικά στον λαό Ισραήλ που βρισκόταν υπό τον Νόμο. Οι άγιοι του 1ου αιώνα έδιναν οικειοθελώς σύμφωνα με την ικανότητά του ο καθένας, όχι λόγω κάποιας υποχρέωσης ή διαταγής. Αυτοί που εξυπηρετούνταν από την πρακτική αυτή ήταν οι φτωχοί, τα ορφανά, οι χήρες, οι ασθενείς, οι φυλακισμένοι και οι ξένοι.

Πολλοί λένε όμως ότι ο δεκατισμός του Αβραάμ προς τον Μελχισεδέκ έγινε πριν τον Νόμο. Πρώτον, ο δεκατισμός του Αβραάμ έγινε οικειοθελώς, και όχι υποχρεωτικά. Έπειτα το δέκατο που έδωσε ο Αβραάμ ήταν από τα λάφυρα της μάχης που κέρδισε και όχι από το σύνηθες εισόδημά του. Τέλος, από τα 175 χρόνια της ζωής του, ο Αβραάμ προσέφερε το συγκεκριμένο δέκατο μία μόνο φορά.

Από την άλλη όμως τι μας λέει ο Μαλαχίας τότε για τα δέκατα; Στο πίσω μέρος του Ναού βρισκόταν οι αποθήκες όπου τοποθετούνταν τα δέκατα με τα οποία θα υποστηρίζονταν οι Λευίτες, οι φτωχοί, οι ξένοι και οι χήρες. Αφού ο Ισραήλ δεν απέδιδε τα δέκατά του, στην ουσία ήταν ένοχος επειδή αγνοούσε τις ανάγκες αυτών των ομάδων του λαού Ισραήλ. Αυτοί που είχαν ανάγκη λοιπόν καταπιέζονταν ακόμη περισσότερο λόγω της μη απόδοσης δεκάτων.

Η προέλευση του σύγχρονου δεκατισμού και ο μισθός των κληρικών

Η ΚΔ παροτρύνει τους πιστούς να δίνουν σύμφωνα με την ικανότητά τους. Οι Χριστιανοί στην πρώτη εκκλησία προσέφεραν για να βοηθήσουν τους άλλους πιστούς που είχαν ανάγκη αλλά και για να υποστηρίξουν τους αποστολικούς εργάτες, δίνοντάς τους την δυνατότητα να ταξιδεύουν και να ιδρύουν νέες εκκλησίες.

Ο πρώτος Χριστιανός που αναφέρει την πρακτική της οικονομικής υποστήριξης των κληρικών είναι ο Κυπριανός της Καρχηδόνας. Έγραφε ότι όπως ο Ισραήλ υποστήριζε τους Λευίτες, έτσι και οι Χριστιανοί θα έπρεπε να στηρίζουν οικονομικά τους κληρικούς με τα δέκατα. Αυτή η λογική είναι λανθασμένη. Το Λευιτικό σύστημα έχει πια διαγραφεί. Όλοι οι πιστοί είναι ιερείς πια και ο Χριστός ο αρχιερέας μας. Αν λοιπόν ένας ιερέας διεκδικεί δέκατα, τότε όλοι οι Χριστιανοί θα έπρεπε να δεκατίζουμε ο ένας τον άλλον. Πέρα από τον Κυπριανό κανένας άλλος της εποχής του δεν έγραψε για δεκατισμό των πιστών.

Κάποιοι Χριστιανοί ηγέτες ξεκίνησαν να τοποθετούνται υπέρ του δεκατισμού για την υποστήριξη των κληρικών περί τον 4ο αιώνα. Σαν πρακτική όμως υιοθετήθηκε ευρέως τον 8ο αιώνα. Παρατηρούμε λοιπόν ότι μέχρι και τον 7ο αιώνα σπάνια βρίσκουμε αναφορές στην πρακτική του δεκατισμού.

Τον 7ο και 8ο αιώνα στην Ευρώπη ξεκίνησε η πρακτική της μίσθωσης γης. Το δέκατο χρησιμοποιήθηκε ως ο τρόπος υπολογισμού των πληρωμών προς τους γαιοκτήμονες. Καθώς η εκκλησία άρχισε να επεκτείνει τους τίτλους γης σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα δέκατα αυτά μεταφέρθηκα από τους γαιοκτήμονες στην εκκλησία. Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έγινα οι νέοι γαιοκτήμονες και ο δεκατισμός έγινε ο νέος εκκλησιαστικός φόρος. Συνεπώς παρατηρούμε ότι ο σύγχρονος δεκατισμός αποτελεί μια μίξη του δεκατισμού της παλαιάς διαθήκης και των εθίμων ενοικίασης γης στη Ευρώπη του Μεσαίωνα. 

Μέχρι τις αρχές του 8ου αιώνα ο δεκατισμός θεσπίστηκε με νόμο σε πολλές περιοχές της Δ. Ευρώπης. Μέχρι το τέλος, μάλιστα, του 10ου αιώνα το δέκατο κατέληξε να θεωρείται ως μία ηθική υποχρέωση των πιστών που υποστηριζόταν από την ΠΔ. Ο δεκατισμός κατάφερε και έγινε μια υποχρεωτική πρακτική σε ολόκληρη την Χριστιανική Ευρώπη. Μέχρι το τέλος του 10ου αιώνα λοιπόν,ο δεκατισμός είχε γίνει νομική απαίτηση για την χρηματοδότηση της εκκλησίας της πολιτείας - απαιτούνταν από τους κληρικούς και επιβαλλόταν από τις κοσμικές εξουσίες!

Σήμερα όμως, ο δεκατισμός δεν απαιτείται νομικά από κανένα έθνος. Σε πολλές εκκλησίες και διακονίες όμως χρησιμοποιείται δυστυχώς για να κάνουν τους πιστούς να νιώθουν ένοχοι και αμαρτωλοί και να δώσουν το δέκατο που τους αναλογεί.

Όσο αφορά τους μισθούς των κληρικών, όλοι οι διάκονοι ήταν άμισθοι για τους τρεις πρώτους αιώνες. Όταν όμως εμφανίστηκε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, θέσπισε την πρακτική της αμοιβής με σταθερό μισθό για τους κληρικούς από τα κεφάλαια της εκκλησίας και τα δημοτικά και αυτοκρατορικά θησαυροφυλάκια. έτσι γεννήθηκε ο μισθός των κληρικών, μια πρακτική ζημιογόνα που δεν έχει καμία ρίζα στην ΚΔ.

Δεν αμφισβητούμε ότι είναι απαραίτητη η συνεισφορά των πιστών για την υποστήριξη του έργου του Κυρίου οικονομικά και για την υποστήριξη των εχόντων ανάγκη. Η Γραφή επιτάσσει και τα δύο. Το θέμα μας είναι η εφαρμογή του δεκατισμού ως Χριστιανικού "νόμου" και το πώς εν τέλει χρησιμοποιείται: για την χρηματοδότηση των μισθών των κληρικών, τα λειτουργικά κόστη και δαπάνες των κτιρίων.

Φορτίο για τους φτωχούς

Ο δεκατισμός γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται ως εντολή του Θεού που δεσμεύει κάθε πιστό. Υπό το σύστημα της ΠΔ τα δέκατα ήταν καλά νέα για τους φτωχούς. Στις μέρες μας όμως, ο υποχρεωτικός δεκατισμός αποτελεί φορτίο για τους φτωχούς, και αυτό επειδή νιώθουν υποχρεωμένοι να δίνουν ποσά που δεν μπορούν. Πρέπει όμως να δίνουν το δέκατό τους και ας έχουν πενιχρά εισοδήματα αλλιώς ληστεύουν τον Θεό. Κάπως έτσι όμως το ευαγγέλιο δεν αποτελεί "Καλά Νέα" για τους φτωχούς. Τα δέκατα που ο Θεός διέταξε στον Ισραήλ να δίνει, ήταν για το όφελος των φτωχών και όχι για την καταπίεσή τους.

Η πρακτική του δεκατισμού όμως από την άλλη πλευρά είναι πολύ καλά νέα για τους πλούσιους. Για κάποιον με υψηλά εισοδήματα το 10% είναι πενιχρό ποσό. Κάπως έτσι όμως αρκετοί εύποροι Χριστιανοί ξεγελιούνται και νομίζουν ότι επειδή δίνουν το 10% των εισοδημάτων τους στον δίσκο, έχουν υπακούσει στον Θεό.

Ο δεκατισμός δεν είναι σημάδι της Χριστιανικής αφοσίωσης. Αν ήταν, τότε οι Χριστιανοί του 1ου αιώνα στις εκκλησίες που ίδρυσε ο Παύλος θα είχαν χαρακτηριστεί ως καταδικασμένοι από τον Θεό και μη αφιερωμένοι σε Αυτόν αφού σύμφωνα με όσα βλέπουμε στην ΚΔ δεν δεκάτιζαν!

Πολλές φορές σήμερα όμως ο δεκατισμός παρουσιάζεται σαν επένδυση: δώσε το δέκατο και ο Θεός θα σου δώσει δέκα φορές περισσότερα χρήματα σε αντάλλαγμα, αρνήσου να δώσεις δέκατο και ο Θεός θα σε τιμωρήσει.

Όμοια και ο μισθός των κληρικών δεν συναντάται πουθενά στην ΚΔ. Στην πραγματικότητα οι ποιμένες ή πρεσβύτεροι ήταν άμισθοι, και όχι απλά δεν έπαιρναν χρήματα από τους υπόλοιπους πιστούς, αλλά προσέφεραν σε αυτούς. Σε μια ομάδα πρεσβυτέρων ο Παύλος είπε: "Ασήμι ή χρυσάφι ή ιμάτιο δεν επιθύμησα από κανέναν. Κι εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι στις ανάγκες μου και σ' εκείνους που ήσαν μαζί μου υπηρέτησαν αυτά τα χέρια. Σε όλα υπέδειξα σε σας ότι, κοπιάζοντας κατ' αυτό τον τρόπο, πρέπει να βοηθάτε τούς ασθενείς, και να θυμάστε τα λόγια τού Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε: Μακάριο είναι το να δίνει κάποιος, μάλλον, παρά να παίρνει." (Πράξεις 20/33-35).

Το να προσφέρεις μισθό σε ποιμένες πρακτικά σημαίνει ότι τους ξεχωρίζεις από τον υπόλοιπο λαό του Θεού. Είναι μια πρακτική που δημιουργεί μία κάστα κληρικών και το σώμα του Χριστού σε επιχείρηση. Αφού ο ποιμένας και το προσωπικό του αποζημιώνονται για την διακονία τους, γίνονται πληρωτέοι επαγγελματίες. Η υπόλοιπη εκκλησία ολισθαίνει σε μια κατάσταση μαθητικής εξάρτησης. Αν όλοι οι Χριστιανοί έρχονταν σε επαφή με την πραγματικότητα ότι όλοι έχουν κληθεί να είναι λειτουργικοί ιερείς στον Οίκο του Θεού (και αν τους επιτρεπόταν να λειτουργήσουν σύμφωνα με την κλήση αυτή) τότε σύντομα θα προέκυπτε το ερώτημα: "Μα γιατί τότε πληρώνουμε τον μισθό του ποιμένα;"

Τέτοια ερωτήματα όμως ποτέ δεν ρωτούνται από ένα παθητικό ιερατείο. Αν η εκκλησία λειτουργούσε όπως θα έπρεπε δεν θα υπήρχε η ανάγκη ενός επαγγελματικού ιερατείου. Η ύπαρξη επαγγελματιών κληρικών ανατρέφει την κατευναστική ψευδαίσθηση ότι ο Λόγος του Θεού είναι απόρρητο υλικό που μόνο λίγοι "ειδικοί" μπορούν να χειριστούν. Το να πληρώνεται ένας ποιμένας μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για να γίνει ένας άνθρωπος που θα έχει ως στόχο να ικανοποιεί τους υπόλοιπους, να τους χαϊδεύει τα αυτιά. Δεν θα μπορεί να μιλήσει ελεύθερα υπό τον φόβο μην χάσει κάποιους πολύ καλούς "δεκατιστές".

Άλλος ένας κίνδυνος που υφίσταται είναι ότι οι κληρικοί μπορεί να αισθανθούν ότι είναι "κολλημένοι" στην διακονία γιατί δεν έχουν τα προσόντα για να πιάσουν κάπου εργασία. Τέλος πολλοί είναι οι ποιμένες σήμερα που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την μη βιβλική ύπαρξη του ρόλου τους ακριβώς επειδή εξαρτώνται οικονομικά από αυτόν.

Συμπερασματικά

Όπως είδαμε ο δεκατισμός μπορεί να είναι βιβλικός, αλλά όχι Χριστιανικός. Ο Ιησούς δεν τον δίδαξε στους μαθητές του, και δεν τον παρατηρούμε και στην εκκλησία του πρώτου αιώνα. Η ευρεία εφαρμογή του ξεκινά τον 8ο μόλις αιώνα. Η πρακτική του δεκατισμού αναφέρεται μόνο 4 φορές στην ΚΔ αλλά καμία από αυτές τις φορές δεν αναφέρεται ως πρακτική στην οποία υπόκεινται οι Χριστιανοί. Αντιθέτως οι πιστοί έδιναν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, πολλές φορές πολύ παραπάνω από το 10% των υπαρχόντων τους, για να στηρίξουν όσους είχαν ανάγκη.

Αν κάποιος θέλει να δίνει δέκατα ας το κάνει. Όποιος δεν θέλει, ας μην δίνει. "Κάθε ένας ανάλογα με την προαίρεση της καρδιάς του, όχι με λύπη ή από ανάγκη· επειδή, τον πρόσχαρο δότη αγαπάει ο Θεός." (Β Κορινθίους 9/7)