Ανοιχτή επιστολή προς όλους τους Χριστιανούς

Ποια είναι η μεγάλη αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού; Να μεταφέρει τα καλά νέα σε όλη την Οικουμένη. Μας δίνεται η δυνατότητα σε μια τέτοια χρονική συγκυρία να δείξουμε ότι οι πιστοί του Χριστού είναι το φως και το αλάτι στον κόσμο αυτό. Σε έναν κόσμο όπου ο θεός του, το χρήμα, αποδεικνύεται ότι είναι ψεύτικος, εμείς έχουμε την μοναδική ευκαιρία να δείξουμε ότι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη λύση στο ένα και μοναδικό πρόβλημα του ανθρώπου από την πτώση και μετά: το πώς να αποκτήσει ειρήνη με τον Θεό και να βρει τον δρόμο επιστροφής προς τον Θεό.

Για να το κάνουμε αυτό με τον μέγιστο αποδοτικό τρόπο είναι απαραίτητο να απορρίψουμε από επάνω μας αιώνες παραδόσεων. Είναι επιτέλους καιρός, τώρα λίγο πριν το τέλος να επιστρέψουμε στην αρχική μορφή της Εκκλησίας που αποτέλεσε επανάσταση στον κόσμο αυτό.

Η πρώτη Εκκλησία, οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν επαναστατικοί ως προς την κουλτούρα της εποχής. Δεν είχαν κανένα ιερό μέρος, δεν είχαν ιερά αντικείμενα, ιερείς, μυστήρια. Αποτελούσαν μία κοινότητα απόλυτης ισότητας μεταξύ των μελών της, μία οικογένεια όπου όλα τα αδέρφια όποτε συγκεντρώνονταν λάτρευαν τον Κύριο, οικοδομούσαν ο ένας τον άλλον. Προσευχές, προφητείες, ύμνοι, ποιήματα, εξομολογήσεις, μαρτυρίες, παροτρύνσεις, διαδέχονταν το ένα το άλλο. Όλοι οι πιστοί συμμετείχαν σε μία λατρεία καθοδηγούμενη από το Πνεύμα.

Δυστυχώς μέσα στους αιώνες ο Σατανάς κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στην Εκκλησία. Την ιδρυματοποίησε. Ξεχώρισε ο κλήρος από τους «λαϊκούς». Το αλάτι κλείστηκε στην αλατιέρα. Το λυχνάρι μπήκε μέσα σε 4 τοίχους και δεν λάμπει.

Ήρθε ο καιρός το αλάτι να βγει από την αλατιέρα, το λυχνάρι να βγει στον κόσμο να λάμψει. Αν πιστεύετε ότι είμαστε σε πόλεμο, και καλώς το πιστεύετε γιατί πράγματι είμαστε, τότε πρέπει να βγούμε σε επίθεση. Πώς δεχτήκαμε να μένουμε τόσα χρόνια σε άμυνα; Μαντρωθήκαμε σε 4 τοίχους και σε ιερά καθήκοντα και ιερές τελετουργίες και στερήσαμε από τον κόσμο το φως και το αλάτι. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν αυτοί που κακοχαρακτηρίζονταν από τον κόσμο επειδή κήρυττε σε πόρνες και εγκληματίες ότι τους ανήκει η βασιλεία των Ουρανών. Εμείς έχουμε κλειστεί στους 4 τοίχους αποφεύγοντας τέτοιους ανθρώπους για να μην μας χαλάσουν. Κάναμε ακριβώς το ανάποδο από αυτό που μας ζήτησε ο Χριστός: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Δεν είπε ΠΟΤΕ "κλειστείτε μέσα σε ένα κτίριο και κάντε λατρεία". Κτίρια, τυποποιημένες λατρείες, κηρύγματα, όλα όσα ξέρουμε δεν έχουν καμία βιβλική βάση αλά έχουν φτάσει έως τις μέρες μας μέσα από την απορρόφηση από τον Χριστιανισμό παγανιστικών πρακτικών.

Για να καταλάβετε πόσο λανθασμένη είναι η αντίληψη του κτιρίου και της ταμπέλας θεωρείστε ότι υπάρχει αναζωπύρωση και αναγεννιέται σωρηδόν κόσμος. Σας λέω ένα ελάχιστο των 50 ατόμων τον χρόνο. Σύντομα θα χρειαστεί μεγαλύτερο κτίριο. Μετά τον 2ο χρόνο θα χρειαστεί και 2η συνάθροιση. Όταν μιλάμε για αναζωπύρωση οι αναγεννήσεις γίνονται κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες. Δεν υπάρχουν υποδομές για κάτι τέτοιο. Η όλη λογική του κτιρίου είναι αυτή του διαχωρισμού από τον κόσμο, ενώ καλούμαστε να είμαστε μάρτυρες μέσα στον κόσμο. Η λατρεία δεν είναι μια τυπολατρική διαδικασία αλλά σε αυτήν το σώμα του Χριστού μιλάει μέσα από κάθε μέλος Του, οικοδομώντας ο ένας τον άλλον, προφητεύοντας, εξομολογούμενοι, υμνώντας, παροτρύνοντας για συμμετοχή. Δεν είναι λατρεία απλά το να ψέλνουμε 3-6 ύμνους, να ακούμε ένα κήρυγμα που ποτέ δεν βάζουμε σε εφαρμογή, να χαιρετάμε τυπικά τα αδέρφια μας στο τέλος. Η λατρεία κατά την συνάθροιση αποτελεί μία διαδικασία οικοδόμησης και ενδυνάμωσης του σώματος του Χριστού ώστε η λατρεία να συνεχιστεί και τον υπόλοιπο καιρό μέσα από την καθημερινή μας υπηρεσία προς τον Χριστό.

Αν έρθει ο εχθρός και ο φύλακας δεν σημάνει συναγερμό, έχει στο κεφάλι του το αίμα των ανθρώπων. Αν όμως σημάνει συναγερμό, είναι αθώος του αίματός των ανθρώπων. Ο εχθρός είναι παντού γύρω μας. Και εμείς; Έχουμε ήδη πολύ αίμα στα κεφάλια μας. Το αίμα των ανθρώπων που αυτοκτονούν επειδή δεν τους έδειξε κανείς την ελπίδα. Το αίμα των ανθρώπων που απομακρύνονται από τον Θεό γιατί διδάχτηκαν λάθος πράγματα.

Ήρθε ο καιρός να μετανοήσουμε. Να γυρίσουμε στις ρίζες μας και να μην αφήσουμε κανένα πρόβατο να πέσει στις παγίδες του Σατανά. Τότε οι προσευχές μας θα εισακούονται γιατί θα είναι προσευχές δικές Του. Οι ύμνοι μας θα είναι αρεστοί στα αυτιά Του. Τότε ο θάνατός μας θα μας φαίνεται κέρδος. Επειδή θα έχουμε εκπληρώσει την αποστολή η οποία μας έχει δωθεί.

"Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. 2 Κάθε κλήμα σε μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, το αποκόπτει· και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό. 3 Τώρα, εσείς είστε καθαροί, εξαιτίας του λόγου που σας μίλησα. 4 Μείνετε ενωμένοι μαζί μου και εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δεν μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι κι εσείς, αν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου. 5 Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. 6 Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται· και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται. 7 Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου, και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, θα ζητάτε ό,τι αν θέλετε, και θα γίνει σε σας. 8 Κατά τούτο δοξάζεται ο Πατέρας μου, στο να φέρετε πολύ καρπό· και [έτσι] θα είστε μαθητές μου."

Αν θέλουμε λοιπόν να λέμε ότι είμαστε μαθητές Του, αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μέρος της Αμπέλου, αν θέλουμε να δοξάσουμε τον Θεό, ας μετανοήσουμε και ας φέρουμε τον καρπό που περιμένει από εμάς. Το ευαγγέλιο έχει απομακρυνθεί από τους φτωχούς και τους αμαρτωλούς όσο ποτέ άλλοτε. Ο θερισμός είναι πολύς. Ας προσευχηθούμε στον Κύριο του θερισμού να εκβάλει εργάτες για τον θερισμό Του. Ας φέρουμε στον Πατέρα τον καρπό που περιμένει από εμάς.

Αν το αλάτι χάσει την αλμυράδα του, πετιέται έξω, είναι άχρηστο. Δεν είναι κατάλληλο ούτε για την κοπρία γιατί και αυτήν θα την χαλάσει.

Θέλουμε ο Κύριος όταν έρθει να μας πει αυτό που λένε τα συγκεκριμένα εδάφια; Ότι είμαστε τόσο άχρηστοι που θα καταστρέφαμε και τα ΣΚΑΤΑ;

ΑΣ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ, ΠΡΙΝ Η ΛΥΧΝΙΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ!!!

Παγανιστικός Χριστιανισμός (?) - Μέρος Γ: Το κήρυγμα

Συνεχίζοντας την μελέτη του εν λόγω βιβλίου προχωράω στο κεφάλαιο που αφορά (όπως αναφέρουν οι συγγραφείς) "την πιο ιερή αγελάδα του προτεσταντισμού".

Όλη η λατρεία της Κυριακής πολλές φορές κρίνεται από την ποιότητα του κηρύγματος. Ενός κηρύγματος όμως που δεν έχει καμία ρίζα στην Γραφή. Και αυτό γιατί το κήρυγμα όπως το ξέρουμε έχει εισέλθει στον Χριστιανικό κόσμο μέσα από τον παγανιστικό πολιτισμό.

Μορφή του σημερινού Κηρύγματος

• Επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα, τουλάχιστον μία φορά, από τον άμβωνα.
• Παραδίδεται από το ίδιο άτομο (συνήθως τον ποιμένα) ή από καλεσμένο ομιλητή.
• Παραδίδεται σε παθητικό κοινό, πρακτικά είναι μονόλογος.
• Αποτελεί έναν λόγο με συγκεκριμένη δομή. Τυπικά περιλαμβάνει την εισαγωγή, τρία έως πέντε σημεία, και ένα συμπέρασμα.

Μορφή του Κηρύγματος στην Παλαιά Διαθήκη

• Υπήρχε συμμετοχή από το κοινό διακόπτοντας τον ομιλητή αρκετά συχνά.
• Οι προφήτες και οι ιερείς μιλούσαν με πρόχειρο λόγο, περί συγκεκριμένων συνθηκών.
• Το κήρυγμα στην Π.Δ. είναι σποραδικό, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, όχι επαναλαμβανόμενο στο ίδιο κοινό, ανοιχτό στην συμμετοχή των συνομιλητών.

Μορφή του Κηρύγματος στην Καινή Διαθήκη

• Το κήρυγμα ήταν σποραδικό.
• Δινόταν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων.
• Ήταν πρόχειρος λόγος και όχι ρητορικά δομημένος.
• Ήταν διαλογικό και όχι μονόλογος.

Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη πηγή για κήρυγμα σε κανονική βάση εντοπίζεται στα τέλη του δεύτερου αιώνα. Συγκεκριμένα ο Κλημέντιος της Αλεξάνδρειας με λύπη διαπιστώνει το γεγονός ότι τα κηρύγματα δεν μπορούσαν παρά σε ελάχιστο βαθμό να αλλάξουν τους Χριστιανούς. Παρόλη αυτήν την αναγνώριση αποτυχίας το κήρυγμα έως τον 4ο αιώνα κατάφερε να γίνει κοινή πρακτική. Αλήθεια όμως τι γινόταν με τους Χριστιανούς του 1ου αιώνα, όταν δεν υπήρχε το κήρυγμα όπως το γνωρίζουμε; Από που δανείστηκε ο Χριστιανισμός την τακτική αυτή; Από τον παγανιστικό Ελληνικό πολιτισμό και συγκεκριμένα την ρητορική.

Η ρητορική είχε λάβει τέτοιες διαστάσεις στην Ελλάδα που ο κόσμος είχε εθιστεί σε αυτήν. Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, με την σειρά τους και αυτοί παθιάστηκαν με την ρητορική. Σταδιακά τους επόμενους αιώνες, ξεκίνησε να διακρίνεται το ιερατείο. Άρχισε να δομείται μια ιεραρχική δομή και να καλλιεργείται η ιδέα της ανάγκης ύπαρξης κάποιου "ειδικού". Μέσα σε 4 αιώνες η Εκκλησία ιδρυματοποιήθηκε εξολοκλήρου. Η θέση του ειδικού που θα μετέδιδε ομιλίες εδραιώθηκε όταν πια στην Εκκκλησία εισήλθαν πρώην παγανιστές φιλόσοφοι. Έτσι στην Εκκλησία ξεκίνησε αυτό το νέος είδος επικοινωνίας όπου γινόταν επίδειξη των ρητορικών ικανοτήτων του ομιλητή: το κήρυγμα. Αυτό αντικατέστησε την προφητεία, το ανοιχτό μοίρασμα μεταξύ των πιστών των εμπειριών τους ή των μηνυμάτων που είχαν από τον Θεό, η διδασκαλία η οδηγούμενη από το Πνεύμα. Το κήρυγμα έγινε το προνόμιο των επισήμων της Εκκλησίας, ειδικά των επισκόπων οι οποίοι έπρεπε να εκπαιδευτούν σε κάποια σχολή ρητορικής για να μάθουν να μιλούν. Χωρίς τέτοια διδαχή δεν επιτρεπόταν σε κάποιον να μιλήσει στον λαό του Θεού.

Κατά την Μεταρρύθμιση όπως είδαμε, ο Λούθηρος έδωσε προεξέχοντα ρόλο στο κήρυγμα κατά την λειτουργία. Ο Καλβίνος επίσης δήλωνε ότι ο κήρυκας ήταν "το στόμα του Θεού". Ειρωνικό γεγονός το ότι και οι δυο τους μιλούσαν αρνητικά για την ιδέα του ότι ο Πάπας ήταν o αντιπρόσωπος του Χριστού.

Το σύγχρονο ευαγγελικό κήρυγμα ως παράδοση βρίσκει τις πιο πρόσφατες ρίζες του στο κίνημα των Πουριτανών του 17ου αιώνα. Οι Πουριτανοί μας έδωσαν το κήρυγμα διάρκειας μιας ώρας. Από την άλλη πάλι, από τους Μεθοδιστές λάβαμε το κήρυγμα με έντονες συναισθηματικές εκρήξεις οι οποίες περιλαμβάνουν κραυγές και τρέξιμο πάνω - κάτω από τον άμβωνα.

Πώς επηρέασε αρνητικά το κήρυγμα την Εκκλησία

• Το κήρυγμα καθιστά τον κήρυκα τον αριστοτέχνη της συνάθροισης. Η συμμετοχή των πιστών παρεμποδίζεται. Η εκκλησία μετατρέπεται σε κηρυγματικό σταθμό. Η συνάθροιση μετατρέπεται σε ένα σύνολο βουβών θεατών που παρακολουθούν ένα έργο αφού δεν υπάρχει χώρος διακοπής του ομιλητή.
• Το κήρυγμα σταματά την πνευματική ανάπτυξη. Αποτελεί μία μονόδρομη σχέση που ευνοεί την παθητικότητα. Για να αναπτυχθούμε πνευματικά θα πρέπει να είμαστε εκτελεστές του λόγου του Θεού - όχι ακροατές. Το κήρυγμα και η διδασκαλία όπως φαίνονται στην Κ.Δ. έχουν ως σκοπό την κινητοποίηση των πιστών και την ενθάρρυνση τους να μιλήσουν στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας.
• Το κήρυγμα συντηρεί την μη βιβλική αντίληψη της πνευματικότητας του κλήρου και καλλιεργεί την παθολογική εξάρτηση των πιστών από τον κλήρο. Ο Κήρυκας γίνεται ο μόνος άνθρωπος που έχει κάτι άξιο να ειπωθεί. Πώς μπορεί να διδαχθεί έτσι ο κήρυκας από τα άλλα μέλη του σώματος του Χριστού όταν αυτά στέκονται βουβά; Πώς μπορεί ο πιστός να μάθει από τον κήρυκα αν δεν μπορεί να τον διακόψει για να ρωτήσει τυχόν απορίες του; Πώς μπορούν να διδαχθούν τα αδέρφια μεταξύ τους όταν δεν μπορούν να μιλούν στις συναθροίσεις; Το κήρυγμα καθιστά την εκκλησία απόμακρη και απρόσωπη.
• Αντί να οικοδομούνται οι πιστοί, αντιθέτως αποικοδομούνται. Το σύγχρονο εβδομαδιαίο  κήρυγμα έχει λίγη δύναμη για να εξοπλίσει τον λαό του Θεού για πνευματική υπηρεσία.
• Το σημερινό κήρυγμα είναι μη πρακτικό. Αμέτρητοι είναι οι κήρυκες εκείνοι οι οποίοι κηρύττουν για πράγματα που ποτέ τους δεν έχουν βιώσει. Το κήρυγμα έτσι αποτυγχάνει να  θέσει πρακτικούς στόχους των όσων κηρύσσονται.

Το σύγχρονο κήρυγμα μπορεί να ζεστάνει την καρδιά, να εμπνεύσει την θέληση, να ερεθίσει το μυαλό. Δρα ως μια τονωτική ένεση. Οι πιστοί δεν μπορούν να μεταμορφωθούν απλά ακούγοντας κηρύγματα από την μία εβδομάδα στην άλλη. Η μεταμόρφωση επιτυγχάνεται μέσα από συναντήσεις με τον Ιησού Χριστό. Όσοι κηρύττουν τον Χριστό θα πρέπει να δείξουν στους ακροατές τους και πώς να λάβουν εμπειρία, να γνωρίσουν, να ακολουθήσουν και να υπηρετήσουν τον Χριστό. Οι Χριστιανοί χρειάζονται καθοδήγηση στο πώς να μοιραστούν των ζώντα Χριστό με τα υπόλοιπα αδέρφια τους προς κοινή οικοδόμηση του σώματος. Κατά τον πρώτο αιώνα η Εκκλησία σημείωνε πνευματική μεταμόρφωση των πιστών της μέσα από την κοινή προτροπή και διακονία. Η διδασκαλία έρχεται από όλους τους πιστούς, μεταξύ των οποίων και αυτοί που έχουν κάποιο χάρισμα διδασκαλίας. Όχι από ένα μεμονωμένο άτομο.

Και πάλι κρίνω σκόπιμο να μεταφέρω την εμπειρία του συγγραφέα από κάτι το εναλλακτικό.

Ο συγγραφέας αναφέρει ότι κάποια στιγμή παραβρέθηκε σε συνάντηση με έναν ιδρυτή εκκλησιών ο οποίος πέρασε μία ολόκληρη εβδομάδα με ένα δίκτυο εκκλησιών κατ' οίκον. Κάθε μέρα ο ιδρυτής εκκλησιών εμβάπτιζε τις εκκλησίες αυτές σε αποκαλύψεις για τον Ιησού Χριστό. Επίσης όμως τους έδινε πρακτικές οδηγίες στο πώς να βιώσουν, να θέσουν σε εφαρμογή αυτό το οποίο τους κήρυττε. Κατόπιν τις άφησε μόνες τους και πιθανότατα δεν θα γύριζε για μήνες. Οι εκκλησίες εξοπλισμένες με τα νέα αυτά που τους δόθηκαν από τον ιδρυτή εκκλησιών, πραγματοποιήσανε τις δικές τους συγκεντρώσεις όπου κάθε μέλος συνείσφερε κάτι από τον Χριστό μέσω παροτρύνσεων, εμψυχώσεων, διδασκαλιών, μαρτυριών, γραφή νέων ασμάτων και ποιημάτων κ.ά.