Αγαπάς τον Θεό από υποχρέωση ;

Ίσως ήδη να γνωρίζεις τον Κύριο, αλλά ο τρόπος που Τον γνωρίζεις να μην δουλεύει καλά για σένα. Δεν απολαμβάνεις την σχέση αυτή.

Ιδού το αληθινό μυστικό: Μπορείς να εκπληρώσεις τις εντολές της Βίβλου πιο αποτελεσματικά αν ερωτευτείς τον Θεό αντί να προσπαθείς να υπακούς στα πάντα.

Δεν είναι ότι η υπακοή μας δεν είναι σημαντική ή σχετική με αυτό, απλά δεν είναι το κέντρο του τροχού. Όχι, το κέντρο στην ζωή μας είναι η σχέση μας με τον Θεό. Η συμπεριφορά μας και η υπακοή μας βγαίνουν όπως οι ακτίνες του τροχού από το κέντρο της ζωής μας και μας επιτρέπουν να κυλήσουμε μπροστά. Όταν θέτουμε την εξωτερική μας συμπεριφορά ως το σημείο περιστροφής, τότε κολλάμε. Η κίνηση προς τα εμπρός πρέπει να έχει ως καύσιμο την αγάπη. (Σ.τ.Μ. οι ακτίνες στην ρόδα του ποδηλάτου βοηθούν στο να διατηρεί ο τροχός το σχήμα του, γιατί αν το χάσει τότε η μετακίνηση είναι δύσκολη έως αδύνατη. Επίσης, αν οι ακτίνες δεν βγαίνουν από το κέντρο του τροχού, δεν είναι δυνατή η μετακίνηση όσο σκληρά και αν προσπαθήσουμε. Την τέλεια κίνηση θα την έχει ο τροχός όταν οι ακτίνες θα βγαίνουν από το κέντρο του. Όμοια πρέπει η αγάπη για τον Θεό - και όχι η εξωτερική συμπεριφορά μας - να είναι το κέντρο της ζωής μας)

Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να είναι καλοί κάνοντας θεοσεβή πράγματα - διαβάζουν την Βίβλο τους, προσεύχονται και υπηρετούν τους έχοντες ανάγκη. Αλλά το κάνουν με μια αίσθηση θρησκευτικού καθήκοντος και υποχρέωσης, όχι επειδή είναι ερωτευμένοι με τον Θεό και θέλουν να Τον γνωρίσουν και να προσφέρουν την ζωή τους σε Αυτόν. Τότε απορούν γιατί οι πνευματικές τους ζωές είναι τόσο ξηρές. Δεν κάνουν όλα τα πράγματα που πρέπει να κάνει κάθε καλός Χριστιανός; Ε, τότε, γιατί ο Θεός δεν κάνει το δικό Του μέρος της συμφωνίας - να απαντήσει στις προσευχές τους και να τους δώσει άφθονη ζωή ειρήνης και χαράς όπως είπε ο Ιησούς ότι θα τους έφερνε;

Η Χριστιανική πίστη δεν είναι μια επαγγελματική δοσοληψία. Δεν είναι ένα συνοικέσιο με αντάλλαγμα της υποταγής μια πλούσια προίκα. Ο Χριστιανισμός δουλεύει μόνο όταν είσαι ερωτευμένος. Όλες οι σχέσεις είναι ευχάριστες όταν είσαι ερωτευμένος.

Κάποιοι από εσάς παλεύετε με τους πειρασμούς δουλεύοντας στον αυτοέλεγχό σας. Δουλεύετε με το λάθος πράγμα. Είμαι υπέρ του να ζεις μια πειθαρχημένη ζωή, αλλά υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος. Ο πειρασμός είναι ένα τεστ για την σχέση σου, όχι τον αυτοέλεγχό σου. Είτε προσεύχεσαι είτε όχι δεν έχει να κάνει και αυτό με τον αυτοέλεγχό σου, αλλά αποκαλύπτει την σχέση σου. Θέλεις πραγματικά να μιλήσεις στον Θεό; Και ακόμη καλύτερα, θέλεις να ακούσεις αυτά που Αυτός έχει να πει σε σένα;

Είναι ώρα πια να σταματήσεις να προσπαθείς να ευχαριστήσεις τον Θεό και απλά να Τον αγαπήσεις. Σταμάτα να κάνεις πράγματα από υποχρέωση. Κάνε μόνο τα πράγματα που ενισχύουν την σχέση σου μαζί Του, τα πράγματα που σε ευχαριστούν επειδή Τον αγαλλιάζουν.

Είναι αστείο το τι πράγματα κάνουμε για την αγάπη. Μισώ να καθαρίζω το γκαράζ -μισώ τον χρόνο που αφιερώνω, την προσπάθεια, τον κόπο. Σίγουρα, το αποτέλεσμα είναι καλό, αλλά στα αλήθεια, έτσι προτιμώ να περνώ το Σαββατοκύριακό μου; Παρόλ' αυτά, η γυναίκα μου νιώθει η πιο αγαπητή γυναίκα του κόσμου όταν την βοηθάω να καθαρίσει το γκαράζ ή καταπιάνομαι με κάποια εργασία που πρέπει να γίνει. Είναι καλύτερο και από το να της στείλω μια ντουζίνα τριαντάφυλλα - σχεδόν δηλαδή. Το θέμα είναι ότι δεν με νοιάζει να καθαρίσω το γκαράζ ή να της αγοράσω τριαντάφυλλα, τα κάνω και τα δυο επειδή την αγαπώ τόσο πολύ ώστε να μου φέρνει χαρά το να κάνω κάτι που γνωρίζω ότι εκείνη αγαπά.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα όσα κάνουμε για τον Θεό.

Ο Ιησούς είπε: " Αν με αγαπάτε, θα φυλάξετε τις εντολές μου" (Ιωάννης 14:15). Για πολλά χρόνια διάβαζα αυτό το εδάφιο κάπως έτσι: "Αν με αγαπάτε θα με υπακούσετε και θα αποδείξετε πόσο πολύ με αγαπάτε". Αυτό όμως που πραγματικά λέει είναι ότι όταν Τον αγαπάμε, η υπακοή μας προς Αυτόν θα απορρέει από αυτή την σχέση.

Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιλαμβανόμαστε την τεράστια παροχή της αγάπης του Πατέρα μας και το μέχρι που είναι διατεθειμένος να φτάσει για να δείξει την αγάπη Του. Για αυτό ο Απόστολος Παύλος προσευχήθηκε να μπορέσουμε να την γνωρίσουμε και να την καταλάβουμε όλο και περισσότερο (Εφεσίους 3).

Μια από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις για την αγάπη του Θεού μου ήρθε όταν ο πρωτότοκός μου, ο Μιχάλης, ήταν περίπου δύο ετών. Η σύζυγός μου είχε πάει σε ένα πάρτυ γενεθλίων και είχε πάρει τον Μιχάλη μαζί της. Είχε καθίσει σε μια μεταλλική αναδιπλούμενη καρέκλα και δεν διαπίστωσε ότι ο γιος μας κρεμόταν από την πλάτη της καρέκλας. Όταν σηκώθηκε, ο γιος μας έπεσε προς τα πίσω και τράβηξε και την καρέκλα προς τα πάνω του. Η μεταλλική καρέκλα τον χτύπησε στην γέφυρα της μύτης του και του την άνοιξε. Λίγα λεπτά αργότερα, έλαβα τηλεφώνημα από την γυναίκα μου ότι ήταν καθ' οδόν για τα επείγοντα.

Καθώς ο πλαστικός χειρούργος ξεκίνησε να ράβει την μύτη του Μιχάλη, ο γιος μου ούρλιαξε: "Μπαμπά, σε παρακαλώ βοήθησέ με, μπαμπά!"

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάτσω και να βλέπω τον χειρούργο μέχρι να τελειώσει το έργο του. Θα έκανα τα πάντα για να πάρω την θέση του γιού μου στο τραπέζι εκείνο.

Στον γυρισμό προς το σπίτι, καθώς ο Μιχάλης κοιμόταν στο πίσω κάθισμα, έκλαιγα ανεξέλεγκτα. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή ο Θεός μου μίλησε: "Έτσι ένιωσα και Εγώ όταν ο Υιός μου ήταν στον σταυρό - αλλά επέτρεψα να γίνει επειδή σε αγαπώ, Χρήστο".

Τότε διαπίστωσα πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Πατέρα για εμένα. Να επιτρέψει στον Υιό Του να περάσει τόσο πόνο για μένα - και για σένα - είναι κάτι το συγκλονιστικό. Δεν μπορώ παρά να Τον αγαπήσω κι εγώ με την σειρά μου. Εύχομαι το ίδιο και για σένα.

Το άρθρο αυτό είναι απόσπασμα από το "Fresh Air: Trading Stale Spiritual Obligation for a Life-Altering, Energizing, Experience-It-Everyday Relationship With God" (Tyndale, 2012).

Η Σιγή των Αμβώνων

του Bill Warner

Αν είστε έστω και ελάχιστα ενήμεροι για τα νέα των ειδήσεων παγκοσμίως σήμερα, δεν θα εκπλαγείτε με το ότι οι Χριστιανοί σκοτώνονται, βιάζονται, πέφτουν θύματα βίας σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο. Παρόλ' αυτά υπάρχει ένα μέρος όπου μπορείτε να πάτε για να δραπετεύσετε από τις φοβερές και αμείλικτες λεπτομέρειες της Χριστιανικής εξόντωσης από το Ισλάμ. Μπορείτε να πάτε στην εκκλησία.

Για παράδειγμα, αυτή την εβδομάδα φονεύθηκαν Χριστιανοί στην Νιγηρία. Δεν είναι κάτι αξιοπερίεργο -- πράγματι, στον διωκόμενο Χριστιανικό κόσμο αυτό είναι ρουτίνα.

Έτσι λοιπόν η ανταπόκριση ως προς το θέμα των φόνων των Χριστιανών, την οποία συναντάμε σχεδόν σε κάθε εκκλησία είναι... μα, περιμένετε... απόλυτη σιγή. Δεν γίνεται καμία αναφορά σε αυτό το θέμα ή στην βιοπραγία εναντίον Χριστιανών η οποία λαμβάνει χώρα σε καθημερινή βάση στον Ισλαμικό κόσμο.

Δεν είναι μια παθητική σιγή, επειδή αν κάνετε απόπειρα να την αλλάξετε, θα αποτύχετε. Η σιγή είναι μια ενεργή, δρώσα συνομωσία που διατρέχει ολόκληρη την Χριστιανοσύνη.

Πάρτε ένα απλό παράδειγμα: η προσευχή για τους διωκόμενους. Από μία Χριστιανική οπτική γωνία, κάτι τέτοιο πέφτει στην ευθύνη συγκεκριμένων ανθρώπων. Προσπαθήστε να φέρετε την ιδέα για προσευχή για όσους φονεύονται καθημερινά στην Νιγηρία ή στην Αίγυπτο σε ποιμένες, επιτροπές και οποιοδήποτε τμήμα της δομής της εκκλησίας και δείτε πόσο μακριά θα μπορέσετε να φτάσετε. Θα απορριφθείτε με μυριάδες χωλές δικαιολογίες και υπεκφυγές, αφού οι άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας φοβούνται να αναγνωρίσουν τα δεινά των Χριστιανών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αν αναγνωρίσετε τα βάσανά τους, μπορεί να καταλήξετε να αναρωτιέστε: γιατί βασανίζονται αυτοί οι Χριστιανοί; Α, εκεί είναι η δυσκολία. Τα βάσανα προκαλούνται από Μουσουλμάνους που ακολουθούν το Ισλαμικό δόγμα της Τζιχάντ ενάντια στους Χριστιανούς όπως αυτό βρίσκεται στο Κοράνι, την Σιρά (Σ.τ.Μ: Βιογραφία του Μωάμεθ), και το Χαντίθ (Σ.τ.Μ.: οι παραδόσεις του Μωάμεθ) 

Στοπ! Δεν μπορούμε να πούμε αυτά τα πράγματα. Η αναφορά στα γεγονότα αυτά αποτελεί ομιλία μίσους, οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τον ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) εναντίων των Χριστιανών. Επομένως, δεν έχουμε και προσευχές για τους διωκόμενους, επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια συζήτηση ως προς το γιατί φονεύονται οι Χριστιανοί. Και η αλήθεια αυτή θα κατέληγε να ονομαστεί Ισλαμοφοβία, οπότε επιλέγουμε να μην πάρουμε αυτό το μονοπάτι. Αποτέλεσμα: σιγή.

Είναι ειρωνικό ότι η Wall Street Journal, μια καθαρά οικονομική εφημερίδα, αναφέρει σε άρθρο της την σιωπή από τον άμβωνα όσο αφορά τον βασανισμό των Χριστιανών. Ζούμε σε μια εποχή ηθικής αντιστροφής, όπου οι Χριστιανοί ηγέτες καυτηριάζονται για την ηθική τους χρεωκοπία από ανθρώπους των χρημάτων. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι αντίστροφα τα πράγματα.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν ελάχιστοι θρησκευτικοί ηγέτες πια στην Αμερική. Αντί αυτών έχουμε διευθύνοντες συμβούλους που διαχειρίζονται έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που πραγματοποιεί συναντήσεις κάθε Κυριακή. Σε υπερβολικά πολλές περιπτώσεις, ο Χριστιανισμός έχει εξελιχθεί σε μια συνάντηση μιας ώρας που υποτίθεται ότι μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι καλά για μια ολόκληρη εβδομάδα.

Αυτή η νοοτροπία του μη κερδοσκοπικού οργανισμού είναι άλλη μια πηγή της άρνησης των Χριστιανικών δεινών. Αν είστε διατεθειμένοι να δείτε τις δογματικές ρίζες των συνεχιζόμενων φόνων Χριστιανών από Μουσουλμάνους, ίσως να χρειαστεί να μιλήσετε για αυτό το θέμα από τον άμβωνα, και ένας τέτοιος λόγος μπορεί να θεωρηθεί πολιτικός. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει ποτέ υπάρξει ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που να έχει ανακληθεί εξαιτίας του πολιτικού λόγου από έναν διάκονο, η υποτιθέμενη απώλεια σωπαίνει τους διακόνους. 

Βέβαια, μπορεί να μην είσαι Χριστιανός, και έτσι να φαίνεται ότι δεν υπάρχει εδώ κάτι που να σε αφορά. Αλλά στην πραγματικότητα έχουμε όλοι τον προσωπικό μας άμβωνα. Χρησιμοποιούμε τα δεινά των Χριστιανών, των Ιουδαίων, των Βουδιστών, των Ινδουϊστών, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων και των διανοούμενων που προκαλούν οι Ισλαμιστές ως θέμα συζήτησης με τους ανθρώπους γύρω μας; Ποιός νιώθει άνετα να αναφέρει οτιδήποτε αρνητικό για το Ισλάμ; Το να μιλήσεις για αυτά τα γεγονότα σχετικά με το Ισλάμ είναι κοινωνικό έγκλημα και θα κατηγορηθείς ότι είσαι Ισλαμοφοβικός. Έτσι οι περισσότεροι από εμάς παραμένουμε σιωπηλοί όσο αφορά τα κακά του πολιτικού Ισλάμ, και ακριβώς όπως οι διάκονοί μας -- σιωπηλοί στους προσωπικούς μας άμβωνες. Χριστιανοί και μη, μοιράζονται τον φόβο να κατηγορηθούν ως φανατικοί και Ισλαμοφοβικοί.

Αποδεικνύεται ότι όλοι όσοι αντιτίθενται στο κοινωνικό κακό θα μισηθούν. Σκεφτείτε το. Χρειάζεται τεράστια ενέργεια για να τεθεί σε εφαρμογή οποιοδήποτε κοινωνικό δόγμα, όπως η πολυπολιτισμικότητα και η πολιτική ορθότητα. Η κυβέρνηση, τα πανεπιστήμια, πολλές εκκλησίες, συναγωγές, όπως και τα μέσα έχουν γίνει επιβολείς της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας. Όλοι αυτοί οι φορείς είναι πολύ ισχυροί και πιστεύουν ότι το δόγμα τους εξουσιάζει όλους τους ανθρώπους.

Είναι επίσης πλήρους απασχόλησης απολογητές του Ισλάμ. Αποδεικνύεται τώρα ότι οι πραγματικές τους γνώσεις σχετικά με το δόγμα και την ιστορία του πολιτικού Ισλάμ είναι σχεδόν μηδενικές και εγκεκριμένες από την Μουσουλμανική αδερφότητα. Αυτό όμως δεν αποτελεί πρόβλημα. Το Κατεστημένο λέει απλά ότι όσοι βρίσκουν σφάλματα στο Ισλάμ είναι φανατικοί και ότι μας μισούν.

Η σιγή εκ του άμβωνος είναι ο μεγαλύτερος βοηθός και ηθικός αυτουργός του Ισλάμ στις ΗΠΑ. Κανείς δεν υπηρετεί και δεν προωθεί καλύτερα το Ισλάμ από ότι οι σιωπηλοί διάκονοι. Έχουν εγκαταλείψει το καθήκον τους για εμψύχωση ενώπιον του διωγμού, παρόλα αυτά το υπόλοιπο ποίμνιο ζητά από αυτούς ηθική ηγεσία. Το Ισλάμ θριαμβεύει όταν οι Χριστιανοί ηγέτες δεν καταδικάζουν τα δολοφονικά εγκλήματα του πολιτικού Ισλάμ.

Ακόμη χειρότεροι από του σιωπηλούς διακόνους είναι εκείνοι που πηγαίνουν σε "διαθρησκευτικούς διαλόγους" και χαμογελούν ενώ οι Ισλαμιστές διεκδικούν θρησκευτική και πολιτική εξουσία εις βάρος τους. Οι καλοί, μα τόσο καλοί Χριστιανοί και οι Εβραίοι εμφανίζονται για να φέρουν ισοπαλία, ενώ οι Ισλαμιστές πηγαίνουν για να νικήσουν, και πράγματι νικούν.

Οι Χριστιανοί θα έπρεπε να επιδεικνύουν την εμψύχωση και την αυτοθυσία τους για να προσφέρουν βοήθεια προς τα δολοφονημένα αδέρφια τους.

Δεν μπορούμε να νικήσουμε το πολιτικό Ισλάμ αν δεν ξεκινήσουν να δραστηριοποιούνται οι Χριστιανοί. Κάντε τους υπολογισμούς. Οι άμβωνες πρέπει να γίνουν μια πηγή εμψύχωσης και γνώσης και να παλέψουν για τους Χριστιανούς, τους Εβραίους, τους Ινδουϊστές, τους Βουδιστές και όλους όσους υποφέρουν από τους διωγμούς του Ισλάμ σήμερα και όσους έχουν υποφέρει τα τελευταία 1400 χρόνια.

Δεν είναι απλά θέμα θρησκείας, είναι θέμα επιβίωσης του πολιτισμού μας.

Ο Bill Warner ειναι ο διευθυντής του Κέντρου για την Μελέτη του Πολιτικού Ισλάμ (Center for the Study of Political Islam). Το άρθρο αυτό αναρτήθηκε αρχικά στο www.politicalislam.com καθώς και στο AmericanThinker.com

Μπορείτε να έρθετε σε επικοινωνία με τον Κο στο e-mail: bw@politicalislam.com

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μετάφραση του άρθρου που βρίσκεται αναρτημένο εδώ.

Πορνογραφία - Αυνανισμός (σωματικός & πνευματικός)

Ναι, είναι θέματα που δεν αναφέρονται συχνά. Προτιμούμε να τα κρύβουμε και να συμπεριφερόμαστε σαν να μην μας απασχολούν.

Θα το ομολογήσω ότι έβλεπα πορνογραφικό υλικό. Και πάντα με έβρισκα να προσπαθώ να αντιμετωπίσω το πρόβλημα εστιάζοντας στο δικό μου "εγώ". Πώς εγώ θα τα καταφέρω να μην παρασυρθώ, ώστε εγώ να νιώθω πιο δίκαιος. Ίσως η αποτυχία μου στην απεξάρτηση ήταν ακριβώς αυτή. Το "εγώ" μου. Προσπαθούσα να απεξαρτηθώ για τον εαυτό μου, μόνο για να νιώθω εγώ πιο υγιής πνευματικά.

Μέχρι που σε μία αναζήτηση βρήκα αυτό το βίντεο:

Αλλά κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω. Να αλλάξω το κίνητρο για το οποίο ήθελα να απαλλαγώ. Δεν θέλω να αλλάξω για να έχω εγώ όφελος. Θέλω να αλλάξω και να είμαι καθαρός για τον Χριστό. Οι εικόνες που έβλεπα στον υπολογιστή, τις ίδιες εικόνες παρουσίαζα στον Χριστό. Την ίδια ώρα που χάζευα με λαγνεία στην οθόνη του υπολογιστή, ο Χριστός ήταν δίπλα μου. Τον ευχαριστούσε αυτή η εικόνα; Σίγουρα όχι. 

Όλοι έχουμε διαβάσει για την πανταχού παρουσία του Κυρίου. Αλλά με κάποιο τρόπο στην διαδικασία ικανοποίησης του εγώ μου, άφηνα τον εαυτό μου να πιστεύει ότι ήμουν μόνος, εγώ και η οθόνη του υπολογιστή μου. Αλλά δεν ήταν έτσι. Και μόλις το διαπίστωσα αυτό, ξέσπασα σε κλάματα. Ο Κύριος ας με συγχωρήσει για τις εικόνες που του έδειχνα, για την ανηθικότητα που επέτρεπα στον εαυτό μου χαλαρώνοντας τους ηθικούς μου φραγμούς.

Και φυσικά σε αυτό αποκορύφωμα ο αυνανισμός. Η απόλυτη ικανοποίηση του εαυτού μου. Εγώ ολόκληρος για τον εαυτό μου. Άλλη μια εικόνα που μετέφερα στον Χριστό. Την εικόνα ενός ανθρώπου που βάζει τον εαυτό του πάνω από όλα. Ακόμη και όταν σκεφτόμουν να αλλάξω, ακόμη και τότε, θα το έκανα για μένα μόνο. Ένας άνθρωπος που επιθυμεί να αλλάξει για να ικανοποιήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ναι, ακόμη και αν τα κατάφερνα θα ήταν καλό ίσως. Αλλά για ποιον θα το έκανα; Αν πρέπει να απαλλαγούμε από τέτοιες καταστάσεις, δεν πρέπει να το κάνουμε για τον εαυτό μας και για αυτοδικαιωνόμαστε σκεφτόμενοι "Δεν αυτοϊκανοποιήθηκα και δεν είδα πορνογραφικό υλικό οπότε είμαι σούπερ Χριστιανός και δίκαιος". Αλλά τότε για ποιον; Για τον Χριστό. Δεν θέλω να δει ο Χριστός ένα παιδί Του να κυλά σε έναν τέτοιο δρόμο. Θέλω να απαλλαγώ από τέτοιες συνήθειες γιατί είναι σε Αυτόν αρεστό, θέλω να απαλλαγώ από τέτοιες συνήθειες από τέτοιους εθισμούς γιατί Αυτός για μένα θυσιάστηκε. Μπορώ να το κάνω όταν το συνειδητοποιώ αυτό γιατί πλέον το κάνω για να δοξαστεί Αυτός.

Αλλά πέρα από τον σωματικό αυνανισμό, μήπως δεν κάνουμε όλοι μας το ίδιο σε πνευματικό επίπεδο και σε καθημερινή βάση χωρίς να το παίρνουμε είδηση; Πόσες φορές έχουμε ακούσει την φράση "Ευλογήθηκα πολύ". Μα, φυσικά, δεν είναι κακή. Αν όμως την ευλογία που σου έδωσε ο Χριστός την κρατήσεις για τον εαυτό σου, τότε πρακτικά αυνανίζεσαι. Όλες οι ευλογίες που δίνει ο Χριστός είναι για να τις μοιραζόμαστε μεταξύ μας τα αδέρφια και να οικοδομούμαστε. Έτσι η ευλογία που έδωσε ο Κύριος σε έναν άνθρωπο, χρησιμοποιείται για να ευλογηθούν πολλοί και να οικοδομηθούν και να αυξηθούν στην πίστη και σε γνώση του Κυρίου.

Ακούω π.χ. ένα κήρυγμα. "Αχ πόσο ευλογήθηκα με όσα είπε ο κήρυκας". Μετά από μία τέτοια φράση, μήπως δεν είναι σωστό το να μοιραστώ την ευλογία αυτή με τους υπόλοιπους αδερφούς; Μήπως και αυτοί δεν θα έπρεπε να μοιραστούν το πώς εκείνοι ευλογήθηκαν προς οικοδομή του σώματος; Δεν υπάρχει ατομικός Χριστιανισμός. Ο Χριστιανός που λαμβάνει ευλογίες και τις κρατά για τον εαυτό του θα έχει την ίδια μοίρα με τον δούλο που έθαψε το τάλαντό του και δεν το έδωσε στον Κύριό του με κέρδος. Αντιθέτως όσοι με τις ευλογίες που λαμβάνουν, ευλογούν άλλους, θα είναι όμοιοι προς τους δούλους που γύρισαν όσα τους έδωσε ο Κύριός τους με μεγάλο κέρδος. 

Ας μην αυνανιζόμαστε πνευματικά λοιπόν. Ας αποβάλλουμε αυτό τον εθισμό του σύγχρονου Χριστιανισμού.

Πορευθείτε και κάντε μαθητές όλα τα έθνη

Από τον Χριστό καλούμαστε να κάνουμε σχέσεις μαθητείας και να μεταφέρουμε τα νέα του ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο.

"Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας· και δέστε, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Αμήν." (Ματθαίος 28:19-20)

Αυτή η εντολή δεν αφορά απλά κάποιους λίγους εκλεκτούς αλλά όλους τους πιστούς. Καλούμαστε όλοι να αναλάβουμε τον ρόλο του σπορέα ρίχνοντας τον σπόρο παντού. Καλούμαστε να κάνουμε μαθητές που θα κάνουν μαθητές που θα κάνουν μαθητές. Καλούμαστε να υπακούσουμε σε όλες τις εντολές του Χριστού, να τις διδάξουμε τους μαθητές μας και να τους δείξουμε πώς να τις υπακούνε και το ίδιο να κάνουν και αυτοί στους δικούς τους μαθητές και ούτω καθεξής.

Κάποιοι ίσως πουν ότι η εντολή αυτή είναι για τους αποστόλους και μόνο. Η διάψευσή τους έρχεται μέσα από τις Πράξεις των Αποστόλων (ατυχής ονομασία του Βιβλίου, σε όλο το Βιβλίο βλέπουμε να ενεργεί το Άγιο Πνεύμα) όταν μετά την δολοφονία του Στέφανου ξεσπάει διωγμός:

"Και κατά την ημέρα εκείνη έγινε μεγάλος διωγμός ενάντια στην εκκλησία που ήταν στα Ιεροσόλυμα· και όλοι διασπάρθηκαν στους τόπους τής Ιουδαίας και της Σαμάρειας, εκτός από τους αποστόλους. ....  Εκείνοι μεν, λοιπόν, που διασπάρθηκαν διαπέρασαν τους τόπους, ευαγγελιζόμενοι τον λόγο."              (Πράξεις Κεφ.8 εδάφια 1 & 4)

Κατά τον διωγμό αυτό λοιπόν διασπείρονται στην Ιουδαία και την Σαμάρεια πολλοί άνθρωποι αλλά ΟΧΙ οι απόστολοι. Αυτοί που θα λέγαμε σήμερα "απλοί πιστοί". Και τι έκαναν αυτοί οι "απλοί πιστοί;" Μας το φανερώνει το εδάφιο 4: υπακούσανε στην εντολή του Θεού και ευαγγέλιζαν, μετέδιδαν τα καλά νέα, κάνανε νέους μαθητές που με την σειρά τους θα κάνανε νέους μαθητές και ούτω καθεξής. 

Αν θυμάμαι καλά η πρώτη κοινωνία Χριστιανών ήταν γνωστή ως "Ο Δρόμος". Μήπως επειδή υποτασσόμενοι στο θέλημα του Θεού ήταν συνέχεια έξω στον δρόμο ψάχνοντας ευκαιρία να ευαγγελίσουν κάποιον άνθρωπο; Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός απλών και μη απλών πιστών, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ κάποιων ειδικών στα του Θεού και κάποιων λαϊκών γιατί όλοι όσοι πιστεύουν στον Χριστό ότι είναι ο Υιός του Θεού, και πράττουν τις εντολές Του, είναι και ιερείς Του. Οπότε η εντολή του Χριστού για να κάνουμε μαθητές είναι σε όλους μας και όχι σε κάποιους λίγους.

Ας δούμε και την σημερινή πραγματικότητα. Χριστιανοί που αφιερώνουν την ζωή τους όχι στον Θεό, αλλά στο πότε θα πάρουν σύνταξη και εφάπαξ, με την ελπίδα ίσως τότε να υπηρετήσουν αφού θα έχουν λιγότερες έννοιες στο κεφάλι τους. Βέβαια μετά ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν πια την ενέργεια για να προσφέρουν κάτι. Χριστιανοί που αντί να βγαίνουν έξω προς αναζήτηση χαμένων ψυχών (και δεν χρειάζεται και πολύ ψάξιμο ε;) κάθονται κλεισμένοι σε 4 τοίχους ζεσταίνοντας στασίδια, αντί να πάνε αυτοί οι ίδιοι στους αμαρτωλούς και μεταφέρουν τα καλά νέα ζητούν από τους αμαρτωλούς να έρθουν αυτοί στην εκκλησία, και αντί να υπακούν στο "πηγαίνετε", φτάσανε στο να λένε "ελάτε". Χριστιανοί που όλη τους η ενέργεια αφιερώνεται στο να μοιράζουν τα φυλλάδια με το πρόγραμμα της εκκλησίας τις Κυριακές. Χριστιανοί που ζουν την ζωή τους και ο Χριστός αποτελεί μία πλευρά μόνο της ζωής τους, και μάλιστα, ολιγόωρη ενασχόληση με Αυτόν κάποιες ώρες την Κυριακή και την Τετάρτη.

Όταν ο Σατανάς απειλείται ξεκινά διωγμούς. Αυτούς τους διωγμούς όμως ο Θεός τους χρησιμοποιεί για να εξαπλώσει την αλήθεια και έτσι, με το καλό, το κακό που σκόπευε να κάνει ο σατανάς καταστρέφεται. Πώς όμως να ξεσπάσει διωγμός εναντίον μας όταν είμαστε τόσο ακίνδυνοι για τον σατανά; Διωγμός ξεσπά σε μέρη όπως η Κίνα, η Κορέα, και οι μουσουλμανικές χώρες που οι ακόλουθοι του Ιησού γίνονται μάρτυρες καθώς δηλώνουν την πίστη τους σε Αυτόν. Η ειρήνη στην ζωή του Χριστιανού δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση. Εμείς γιατί να διωχθούμε όταν είμαστε τόσο άνετα κλεισμένοι στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων, δημιουργώντας, όχι νοσοκομεία για τραυματισμένες ψυχές, αλλά μουσεία των "δίκαιων" ανθρώπων; (ή μήπως θα έπρεπε να πω "αυτοδικαιωμένων";;;)

Ο Ιησούς είπε με σαφήνεια:

"επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου· και πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της." (Ματθαίος 16:18)

Έχετε δει ποτέ πύλες να περπατάνε; Όχι! Ε, τότε πώς φτάνει η εκκλησία τις πύλες του Άδη; Απλά οι πιστοί κινούνται απειλητικά εναντίον των πυλών. Πότε γίνεται αυτό; Όταν κερδίζουμε χαμένες ψυχές. Πότε γίνεται αυτό; Όταν υπακούμε στην κυριότερη εντολή Του: να κάνουμε συνέχεια μαθητές που θα υπακούν και αυτοί, όπως και εμείς, τις εντολές του Χριστού. Και ναι, είναι κάτι που καλούμαστε να το κάνουμε εφ' όρου ζωής.

Οφείλουμε να μετανοήσουμε από τους δρόμους μας. Οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη και να επιστρέψουμε πίσω σε Αυτόν που έκανε την υπέρτατη θυσία για εμάς. Να του ζητήσουμε να μας γνωρίσει. Γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή δεν είναι να γνωρίζουμε εμείς τον Ιησού, αλλά να γνωρίζει Αυτός εμάς. Αλλιώς κατά την κρίση θα δούμε να επαληθεύεται επάνω μας αυτό που αποκάλυψε ο ίδιος ο Ιησούς:

"Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε· αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς." (Ματθαίος 7:21)

Άνθρωποι που ομολογούν τον Χριστό ως Κύριο, κατά την ημέρα της κρίσης, ενώ είναι σίγουροι για την σωτηρία τους, θα οδηγηθούν στο αιώνιο πυρ. Γιατί; Επειδή δεν έπραξαν το θέλημα του Θεού. Ομολόγησαν τον Χριστό ως Κύριο και έμειναν στα λόγια. Λέγανε σε όλο τον κόσμο ότι ο Χριστός είναι ο Κύριός τους αλλά η μόνη μαρτυρία που είχε ο κόσμος για αυτούς ήταν: "Δεν φαίνεται ότι είναι Χριστιανοί! Απλά είναι απασχολημένοι τις Κυριακές".

Ας μετανοήσουμε αδέρφια, φυσικά περιλαμβάνω τον εαυτό μου, ανακαλύπτω ότι δεν κάνω το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα μας αλλά αυτά που η σάρκα μου διατάσσει. Δεν ακολουθώ την στενή οδό, αλλά αντίθετα, βγαίνω από αυτήν και οδηγούμαι στην πλατιά πύλη της απώλειας. Ας μετανοήσουμε αδέρφια και ας αναζωπυρωθεί η πίστη μας, ας υποταχτούμε πλήρως στο θέλημα του Κυρίου μας γιατί η μέρα του Κυρίου είναι κοντά. Αν ο Κύριος αποκάλυψε από τότε ότι η Βασιλεία των ουρανών είναι κοντά, πόσο μάλλον πολύ πιο κοντά είναι τώρα, καθώς βλέπουμε τα πάντα γύρω μας που μαρτυρούν το γεγονός αυτό.

Αδέρφια ας επιστρέψουμε στην στενή οδό, την οδό που οδηγεί στην στενή πύλη.

Ας δοξάσουμε τον Κύριό μας με την ζωή μας.

Αμήν.

Στίχοι -1-

Κύριε, πώς μπόρεσα να δειλιάσω;
Πώς έκλεισε το στόμα μου και την αλήθεια Σου
δεν αποκάλυψε;
Σώπασε η γλώσσα μου Θεέ,
και η ενοχή τώρα βαραίνει την ψυχή μου.

Δείλιασα, Κύριε, και μίλησα με λόγια
που νόημα δεν είχαν,
με λόγια δίχως κέρδος για την ψυχή,
με λόγια που καρπό δεν έφεραν.

Συγχώρεσε με, Θεέ.
Εκεί που εγώ είμαι αδύνατος,
γίνε Εσύ δυνατός.
Εκεί που η καρδιά μου γονατίζει,
δώσε της Εσύ δύναμη
για να κηρύξει την αλήθεια Σου.

Από τα βάθη της καρδιάς μου Θεέ
Σου φωνάζω να με ακούσεις.
Πλημμύρισε την καρδιά μου.
Βάλε λόγια στο στόμα μου.

Δική Σου η δόξα παντοτινά Κύριε,
Εσύ είσαι η οδός,
Εσύ είσαι η αλήθεια,
Εσύ είσαι η ζωή.
Εσύ είσαι τα πάντα.

Ανοιχτή επιστολή προς όλους τους Χριστιανούς

Ποια είναι η μεγάλη αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού; Να μεταφέρει τα καλά νέα σε όλη την Οικουμένη. Μας δίνεται η δυνατότητα σε μια τέτοια χρονική συγκυρία να δείξουμε ότι οι πιστοί του Χριστού είναι το φως και το αλάτι στον κόσμο αυτό. Σε έναν κόσμο όπου ο θεός του, το χρήμα, αποδεικνύεται ότι είναι ψεύτικος, εμείς έχουμε την μοναδική ευκαιρία να δείξουμε ότι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη λύση στο ένα και μοναδικό πρόβλημα του ανθρώπου από την πτώση και μετά: το πώς να αποκτήσει ειρήνη με τον Θεό και να βρει τον δρόμο επιστροφής προς τον Θεό.

Για να το κάνουμε αυτό με τον μέγιστο αποδοτικό τρόπο είναι απαραίτητο να απορρίψουμε από επάνω μας αιώνες παραδόσεων. Είναι επιτέλους καιρός, τώρα λίγο πριν το τέλος να επιστρέψουμε στην αρχική μορφή της Εκκλησίας που αποτέλεσε επανάσταση στον κόσμο αυτό.

Η πρώτη Εκκλησία, οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν επαναστατικοί ως προς την κουλτούρα της εποχής. Δεν είχαν κανένα ιερό μέρος, δεν είχαν ιερά αντικείμενα, ιερείς, μυστήρια. Αποτελούσαν μία κοινότητα απόλυτης ισότητας μεταξύ των μελών της, μία οικογένεια όπου όλα τα αδέρφια όποτε συγκεντρώνονταν λάτρευαν τον Κύριο, οικοδομούσαν ο ένας τον άλλον. Προσευχές, προφητείες, ύμνοι, ποιήματα, εξομολογήσεις, μαρτυρίες, παροτρύνσεις, διαδέχονταν το ένα το άλλο. Όλοι οι πιστοί συμμετείχαν σε μία λατρεία καθοδηγούμενη από το Πνεύμα.

Δυστυχώς μέσα στους αιώνες ο Σατανάς κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στην Εκκλησία. Την ιδρυματοποίησε. Ξεχώρισε ο κλήρος από τους «λαϊκούς». Το αλάτι κλείστηκε στην αλατιέρα. Το λυχνάρι μπήκε μέσα σε 4 τοίχους και δεν λάμπει.

Ήρθε ο καιρός το αλάτι να βγει από την αλατιέρα, το λυχνάρι να βγει στον κόσμο να λάμψει. Αν πιστεύετε ότι είμαστε σε πόλεμο, και καλώς το πιστεύετε γιατί πράγματι είμαστε, τότε πρέπει να βγούμε σε επίθεση. Πώς δεχτήκαμε να μένουμε τόσα χρόνια σε άμυνα; Μαντρωθήκαμε σε 4 τοίχους και σε ιερά καθήκοντα και ιερές τελετουργίες και στερήσαμε από τον κόσμο το φως και το αλάτι. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν αυτοί που κακοχαρακτηρίζονταν από τον κόσμο επειδή κήρυττε σε πόρνες και εγκληματίες ότι τους ανήκει η βασιλεία των Ουρανών. Εμείς έχουμε κλειστεί στους 4 τοίχους αποφεύγοντας τέτοιους ανθρώπους για να μην μας χαλάσουν. Κάναμε ακριβώς το ανάποδο από αυτό που μας ζήτησε ο Χριστός: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Δεν είπε ΠΟΤΕ "κλειστείτε μέσα σε ένα κτίριο και κάντε λατρεία". Κτίρια, τυποποιημένες λατρείες, κηρύγματα, όλα όσα ξέρουμε δεν έχουν καμία βιβλική βάση αλά έχουν φτάσει έως τις μέρες μας μέσα από την απορρόφηση από τον Χριστιανισμό παγανιστικών πρακτικών.

Για να καταλάβετε πόσο λανθασμένη είναι η αντίληψη του κτιρίου και της ταμπέλας θεωρείστε ότι υπάρχει αναζωπύρωση και αναγεννιέται σωρηδόν κόσμος. Σας λέω ένα ελάχιστο των 50 ατόμων τον χρόνο. Σύντομα θα χρειαστεί μεγαλύτερο κτίριο. Μετά τον 2ο χρόνο θα χρειαστεί και 2η συνάθροιση. Όταν μιλάμε για αναζωπύρωση οι αναγεννήσεις γίνονται κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες. Δεν υπάρχουν υποδομές για κάτι τέτοιο. Η όλη λογική του κτιρίου είναι αυτή του διαχωρισμού από τον κόσμο, ενώ καλούμαστε να είμαστε μάρτυρες μέσα στον κόσμο. Η λατρεία δεν είναι μια τυπολατρική διαδικασία αλλά σε αυτήν το σώμα του Χριστού μιλάει μέσα από κάθε μέλος Του, οικοδομώντας ο ένας τον άλλον, προφητεύοντας, εξομολογούμενοι, υμνώντας, παροτρύνοντας για συμμετοχή. Δεν είναι λατρεία απλά το να ψέλνουμε 3-6 ύμνους, να ακούμε ένα κήρυγμα που ποτέ δεν βάζουμε σε εφαρμογή, να χαιρετάμε τυπικά τα αδέρφια μας στο τέλος. Η λατρεία κατά την συνάθροιση αποτελεί μία διαδικασία οικοδόμησης και ενδυνάμωσης του σώματος του Χριστού ώστε η λατρεία να συνεχιστεί και τον υπόλοιπο καιρό μέσα από την καθημερινή μας υπηρεσία προς τον Χριστό.

Αν έρθει ο εχθρός και ο φύλακας δεν σημάνει συναγερμό, έχει στο κεφάλι του το αίμα των ανθρώπων. Αν όμως σημάνει συναγερμό, είναι αθώος του αίματός των ανθρώπων. Ο εχθρός είναι παντού γύρω μας. Και εμείς; Έχουμε ήδη πολύ αίμα στα κεφάλια μας. Το αίμα των ανθρώπων που αυτοκτονούν επειδή δεν τους έδειξε κανείς την ελπίδα. Το αίμα των ανθρώπων που απομακρύνονται από τον Θεό γιατί διδάχτηκαν λάθος πράγματα.

Ήρθε ο καιρός να μετανοήσουμε. Να γυρίσουμε στις ρίζες μας και να μην αφήσουμε κανένα πρόβατο να πέσει στις παγίδες του Σατανά. Τότε οι προσευχές μας θα εισακούονται γιατί θα είναι προσευχές δικές Του. Οι ύμνοι μας θα είναι αρεστοί στα αυτιά Του. Τότε ο θάνατός μας θα μας φαίνεται κέρδος. Επειδή θα έχουμε εκπληρώσει την αποστολή η οποία μας έχει δωθεί.

"Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. 2 Κάθε κλήμα σε μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, το αποκόπτει· και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό. 3 Τώρα, εσείς είστε καθαροί, εξαιτίας του λόγου που σας μίλησα. 4 Μείνετε ενωμένοι μαζί μου και εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δεν μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι κι εσείς, αν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου. 5 Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. 6 Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται· και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται. 7 Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου, και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, θα ζητάτε ό,τι αν θέλετε, και θα γίνει σε σας. 8 Κατά τούτο δοξάζεται ο Πατέρας μου, στο να φέρετε πολύ καρπό· και [έτσι] θα είστε μαθητές μου."

Αν θέλουμε λοιπόν να λέμε ότι είμαστε μαθητές Του, αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μέρος της Αμπέλου, αν θέλουμε να δοξάσουμε τον Θεό, ας μετανοήσουμε και ας φέρουμε τον καρπό που περιμένει από εμάς. Το ευαγγέλιο έχει απομακρυνθεί από τους φτωχούς και τους αμαρτωλούς όσο ποτέ άλλοτε. Ο θερισμός είναι πολύς. Ας προσευχηθούμε στον Κύριο του θερισμού να εκβάλει εργάτες για τον θερισμό Του. Ας φέρουμε στον Πατέρα τον καρπό που περιμένει από εμάς.

Αν το αλάτι χάσει την αλμυράδα του, πετιέται έξω, είναι άχρηστο. Δεν είναι κατάλληλο ούτε για την κοπρία γιατί και αυτήν θα την χαλάσει.

Θέλουμε ο Κύριος όταν έρθει να μας πει αυτό που λένε τα συγκεκριμένα εδάφια; Ότι είμαστε τόσο άχρηστοι που θα καταστρέφαμε και τα ΣΚΑΤΑ;

ΑΣ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ, ΠΡΙΝ Η ΛΥΧΝΙΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ!!!

Παγανιστικός Χριστιανισμός (?) - Μέρος Γ: Το κήρυγμα

Συνεχίζοντας την μελέτη του εν λόγω βιβλίου προχωράω στο κεφάλαιο που αφορά (όπως αναφέρουν οι συγγραφείς) "την πιο ιερή αγελάδα του προτεσταντισμού".

Όλη η λατρεία της Κυριακής πολλές φορές κρίνεται από την ποιότητα του κηρύγματος. Ενός κηρύγματος όμως που δεν έχει καμία ρίζα στην Γραφή. Και αυτό γιατί το κήρυγμα όπως το ξέρουμε έχει εισέλθει στον Χριστιανικό κόσμο μέσα από τον παγανιστικό πολιτισμό.

Μορφή του σημερινού Κηρύγματος

• Επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα, τουλάχιστον μία φορά, από τον άμβωνα.
• Παραδίδεται από το ίδιο άτομο (συνήθως τον ποιμένα) ή από καλεσμένο ομιλητή.
• Παραδίδεται σε παθητικό κοινό, πρακτικά είναι μονόλογος.
• Αποτελεί έναν λόγο με συγκεκριμένη δομή. Τυπικά περιλαμβάνει την εισαγωγή, τρία έως πέντε σημεία, και ένα συμπέρασμα.

Μορφή του Κηρύγματος στην Παλαιά Διαθήκη

• Υπήρχε συμμετοχή από το κοινό διακόπτοντας τον ομιλητή αρκετά συχνά.
• Οι προφήτες και οι ιερείς μιλούσαν με πρόχειρο λόγο, περί συγκεκριμένων συνθηκών.
• Το κήρυγμα στην Π.Δ. είναι σποραδικό, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, όχι επαναλαμβανόμενο στο ίδιο κοινό, ανοιχτό στην συμμετοχή των συνομιλητών.

Μορφή του Κηρύγματος στην Καινή Διαθήκη

• Το κήρυγμα ήταν σποραδικό.
• Δινόταν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων.
• Ήταν πρόχειρος λόγος και όχι ρητορικά δομημένος.
• Ήταν διαλογικό και όχι μονόλογος.

Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη πηγή για κήρυγμα σε κανονική βάση εντοπίζεται στα τέλη του δεύτερου αιώνα. Συγκεκριμένα ο Κλημέντιος της Αλεξάνδρειας με λύπη διαπιστώνει το γεγονός ότι τα κηρύγματα δεν μπορούσαν παρά σε ελάχιστο βαθμό να αλλάξουν τους Χριστιανούς. Παρόλη αυτήν την αναγνώριση αποτυχίας το κήρυγμα έως τον 4ο αιώνα κατάφερε να γίνει κοινή πρακτική. Αλήθεια όμως τι γινόταν με τους Χριστιανούς του 1ου αιώνα, όταν δεν υπήρχε το κήρυγμα όπως το γνωρίζουμε; Από που δανείστηκε ο Χριστιανισμός την τακτική αυτή; Από τον παγανιστικό Ελληνικό πολιτισμό και συγκεκριμένα την ρητορική.

Η ρητορική είχε λάβει τέτοιες διαστάσεις στην Ελλάδα που ο κόσμος είχε εθιστεί σε αυτήν. Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, με την σειρά τους και αυτοί παθιάστηκαν με την ρητορική. Σταδιακά τους επόμενους αιώνες, ξεκίνησε να διακρίνεται το ιερατείο. Άρχισε να δομείται μια ιεραρχική δομή και να καλλιεργείται η ιδέα της ανάγκης ύπαρξης κάποιου "ειδικού". Μέσα σε 4 αιώνες η Εκκλησία ιδρυματοποιήθηκε εξολοκλήρου. Η θέση του ειδικού που θα μετέδιδε ομιλίες εδραιώθηκε όταν πια στην Εκκκλησία εισήλθαν πρώην παγανιστές φιλόσοφοι. Έτσι στην Εκκλησία ξεκίνησε αυτό το νέος είδος επικοινωνίας όπου γινόταν επίδειξη των ρητορικών ικανοτήτων του ομιλητή: το κήρυγμα. Αυτό αντικατέστησε την προφητεία, το ανοιχτό μοίρασμα μεταξύ των πιστών των εμπειριών τους ή των μηνυμάτων που είχαν από τον Θεό, η διδασκαλία η οδηγούμενη από το Πνεύμα. Το κήρυγμα έγινε το προνόμιο των επισήμων της Εκκλησίας, ειδικά των επισκόπων οι οποίοι έπρεπε να εκπαιδευτούν σε κάποια σχολή ρητορικής για να μάθουν να μιλούν. Χωρίς τέτοια διδαχή δεν επιτρεπόταν σε κάποιον να μιλήσει στον λαό του Θεού.

Κατά την Μεταρρύθμιση όπως είδαμε, ο Λούθηρος έδωσε προεξέχοντα ρόλο στο κήρυγμα κατά την λειτουργία. Ο Καλβίνος επίσης δήλωνε ότι ο κήρυκας ήταν "το στόμα του Θεού". Ειρωνικό γεγονός το ότι και οι δυο τους μιλούσαν αρνητικά για την ιδέα του ότι ο Πάπας ήταν o αντιπρόσωπος του Χριστού.

Το σύγχρονο ευαγγελικό κήρυγμα ως παράδοση βρίσκει τις πιο πρόσφατες ρίζες του στο κίνημα των Πουριτανών του 17ου αιώνα. Οι Πουριτανοί μας έδωσαν το κήρυγμα διάρκειας μιας ώρας. Από την άλλη πάλι, από τους Μεθοδιστές λάβαμε το κήρυγμα με έντονες συναισθηματικές εκρήξεις οι οποίες περιλαμβάνουν κραυγές και τρέξιμο πάνω - κάτω από τον άμβωνα.

Πώς επηρέασε αρνητικά το κήρυγμα την Εκκλησία

• Το κήρυγμα καθιστά τον κήρυκα τον αριστοτέχνη της συνάθροισης. Η συμμετοχή των πιστών παρεμποδίζεται. Η εκκλησία μετατρέπεται σε κηρυγματικό σταθμό. Η συνάθροιση μετατρέπεται σε ένα σύνολο βουβών θεατών που παρακολουθούν ένα έργο αφού δεν υπάρχει χώρος διακοπής του ομιλητή.
• Το κήρυγμα σταματά την πνευματική ανάπτυξη. Αποτελεί μία μονόδρομη σχέση που ευνοεί την παθητικότητα. Για να αναπτυχθούμε πνευματικά θα πρέπει να είμαστε εκτελεστές του λόγου του Θεού - όχι ακροατές. Το κήρυγμα και η διδασκαλία όπως φαίνονται στην Κ.Δ. έχουν ως σκοπό την κινητοποίηση των πιστών και την ενθάρρυνση τους να μιλήσουν στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας.
• Το κήρυγμα συντηρεί την μη βιβλική αντίληψη της πνευματικότητας του κλήρου και καλλιεργεί την παθολογική εξάρτηση των πιστών από τον κλήρο. Ο Κήρυκας γίνεται ο μόνος άνθρωπος που έχει κάτι άξιο να ειπωθεί. Πώς μπορεί να διδαχθεί έτσι ο κήρυκας από τα άλλα μέλη του σώματος του Χριστού όταν αυτά στέκονται βουβά; Πώς μπορεί ο πιστός να μάθει από τον κήρυκα αν δεν μπορεί να τον διακόψει για να ρωτήσει τυχόν απορίες του; Πώς μπορούν να διδαχθούν τα αδέρφια μεταξύ τους όταν δεν μπορούν να μιλούν στις συναθροίσεις; Το κήρυγμα καθιστά την εκκλησία απόμακρη και απρόσωπη.
• Αντί να οικοδομούνται οι πιστοί, αντιθέτως αποικοδομούνται. Το σύγχρονο εβδομαδιαίο  κήρυγμα έχει λίγη δύναμη για να εξοπλίσει τον λαό του Θεού για πνευματική υπηρεσία.
• Το σημερινό κήρυγμα είναι μη πρακτικό. Αμέτρητοι είναι οι κήρυκες εκείνοι οι οποίοι κηρύττουν για πράγματα που ποτέ τους δεν έχουν βιώσει. Το κήρυγμα έτσι αποτυγχάνει να  θέσει πρακτικούς στόχους των όσων κηρύσσονται.

Το σύγχρονο κήρυγμα μπορεί να ζεστάνει την καρδιά, να εμπνεύσει την θέληση, να ερεθίσει το μυαλό. Δρα ως μια τονωτική ένεση. Οι πιστοί δεν μπορούν να μεταμορφωθούν απλά ακούγοντας κηρύγματα από την μία εβδομάδα στην άλλη. Η μεταμόρφωση επιτυγχάνεται μέσα από συναντήσεις με τον Ιησού Χριστό. Όσοι κηρύττουν τον Χριστό θα πρέπει να δείξουν στους ακροατές τους και πώς να λάβουν εμπειρία, να γνωρίσουν, να ακολουθήσουν και να υπηρετήσουν τον Χριστό. Οι Χριστιανοί χρειάζονται καθοδήγηση στο πώς να μοιραστούν των ζώντα Χριστό με τα υπόλοιπα αδέρφια τους προς κοινή οικοδόμηση του σώματος. Κατά τον πρώτο αιώνα η Εκκλησία σημείωνε πνευματική μεταμόρφωση των πιστών της μέσα από την κοινή προτροπή και διακονία. Η διδασκαλία έρχεται από όλους τους πιστούς, μεταξύ των οποίων και αυτοί που έχουν κάποιο χάρισμα διδασκαλίας. Όχι από ένα μεμονωμένο άτομο.

Και πάλι κρίνω σκόπιμο να μεταφέρω την εμπειρία του συγγραφέα από κάτι το εναλλακτικό.

Ο συγγραφέας αναφέρει ότι κάποια στιγμή παραβρέθηκε σε συνάντηση με έναν ιδρυτή εκκλησιών ο οποίος πέρασε μία ολόκληρη εβδομάδα με ένα δίκτυο εκκλησιών κατ' οίκον. Κάθε μέρα ο ιδρυτής εκκλησιών εμβάπτιζε τις εκκλησίες αυτές σε αποκαλύψεις για τον Ιησού Χριστό. Επίσης όμως τους έδινε πρακτικές οδηγίες στο πώς να βιώσουν, να θέσουν σε εφαρμογή αυτό το οποίο τους κήρυττε. Κατόπιν τις άφησε μόνες τους και πιθανότατα δεν θα γύριζε για μήνες. Οι εκκλησίες εξοπλισμένες με τα νέα αυτά που τους δόθηκαν από τον ιδρυτή εκκλησιών, πραγματοποιήσανε τις δικές τους συγκεντρώσεις όπου κάθε μέλος συνείσφερε κάτι από τον Χριστό μέσω παροτρύνσεων, εμψυχώσεων, διδασκαλιών, μαρτυριών, γραφή νέων ασμάτων και ποιημάτων κ.ά.  

Παγανιστικός Χριστιανισμός (?) - Μέρος Β: Η λατρεία

Συνεχίζω την μελέτη του βιβλίου "Pagan Christianity?" και αυτή την φορά ακολουθεί η περίληψη για το θέμα της Κυριακάτικης λατρείας.

Ψάχνοντας ολόκληρη την Βίβλο δεν θα μπορέσει κανείς να βρει οτιδήποτε που να μοιάζει με την λατρεία της Κυριακής. Και αυτό γιατί η λατρεία όπως την ξέρουμε δεν έχει καμία σχέση με τις συγκεντρώσεις λατρείας των Χριστιανών του 1ου αιώνα. Στις συναντήσεις λατρείας υπήρχε αυθορμητισμός, ελευθερία, ζωηρότητα, ανοιχτή συμμετοχή για κάθε μέλος. Η λατρεία ήταν δυναμική και όχι μια τυπική τελετή. Το ακριβώς ανάποδο από την λατρεία όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Η λατρεία της Εκκλησίας του 1ου αιώνα ήταν κάτι το μοναδικό για την κουλτούρα της εποχής.

Η λατρεία όπως την γνωρίζουμε στον προτεσταντικό κόσμο έχει τις ρίζες της στην καθολική λατρεία του Μεσαίωνα η οποία με την σειρά της υιοθέτησε πολλά στοιχεία του αρχαίου Ιουδαϊσμού και του παγανισμού. Ουσιαστικά η καθολική λειτουργία αποτελεί ένα μείγμα παγανιστικών και Ιουδαϊκών τελετών ραντισμένο με καθολική θεολογία και χριστιανικό λεξιλόγιο. Οι καθολικοί λοιπόν άρχισαν να χρησιμοποιούν τα άμφια των παγανιστών, την χρήση αγιασμένου ύδατος σε τελετές καθαγιασμού, το άναμμα κεριών σε τελετές, τον κανόνα τους που προήλθε από τον Ρωμαϊκό νόμο και τέλος τον τίτλο του Ποντίφικα και μια σειρά από παγανιστικές τελετές. Η ύψιστη θέση στην καθολική λειτουργία ανήκε στην Ευχαριστία (ή Κοινωνία ή Δείπνο του Κυρίου). Όλα κορυφώνονταν όταν ο ιερέας έκοβε τον άρτο και τον μοίραζε στον κόσμο. Η προσφορά  της Ευχαριστίας αποτελούσε την επανάληψη της θυσίας του Ιησού (από την εποχή του Γρηγορίου του Μέγα η καθολική εκκλησία δίδασκε ότι σε κάθε Ευχαριστία ο Χριστός θυσιαζόταν εκ νέου).

Η συμβολή του Λούθηρου
Ο Λούθηρος κατά την μεταρρύθμιση μετατόπισε το κέντρο της λειτουργίας από την Ευχαριστία στο κήρυγμα. Κατά αυτόν τον τρόπο ο άμβωνας έγινε ο θρόνος του προτεστάντη ποιμένα. Ουσιαστικά η λειτουργία του Λούθηρου είναι μία απλοποιημένη καθολική με μετατόπιση του κέντρου της λειτουργίας στο κήρυγμα. Αυτός είναι που εισήγαγε και την ανάγνωση των εδαφίων από την Α' Κορινθίων των σχετικών με το δείπνο. Οι κυριότερες αλλαγές που πραγματοποίησε ο Λούθηρος λοιπόν στην καθολική λειτουργία είναι: α) η γλώσσα από τα Λατινικά γύρισε στην καθομιλουμένη που καταλάβαινε ο κόσμος, β) το κήρυγμα πήρε κεντρική θέση, γ) εισήγαγε την ψαλμωδία από τους πιστούς, γ) διέγραψε την διδαχή περί εκ νέου θυσίας του Χριστού, ε) επέτρεψε την συμμετοχή όλων των πιστών στο δείπνο.
Παρότι ο Λούθηρος έκανε λόγο για την ιεροσύνη κάθε πιστού, ποτέ δεν κατάργησε τους κληρικούς.
Η σειρά της λειτουργίας λοιπόν κατά τον Λούθηρο έχει ως εξής:
Ψαλμωδία - Προσευχή - Κήρυγμα - Μήνυμα προς τους πιστούς - Δείπνο - Ψαλμωδία - Προσευχή μετά το δείπνο - Ευλογία

Η συμβολή του Ζβίγκλι
Ο Ζβίγκλι ήταν αυτός που τοποθέτησε το τραπέζι της κοινωνίας στον χώρο και από αυτό μεταφέρονταν στους πιστούς ο άρτος και ο οίνος με ξύλινους δίσκους και ποτήρια. Επίσης συνιστούσε το δείπνο να γίνεται 4 φορές τον χρόνο. Τόνισε ιδιαίτερα την σημασία της ανάμνησης για το δείπνο και ότι το ψωμί και το κρασί δεν ήταν παρά απλά σύμβολα του σώματος και αίματος του Χριστού. Κατά τα υπόλοιπα στοιχεία η λειτουργία του Ζβίγκλι δεν διέφερε από αυτήν του Λούθηρου.

Η συμβολή του Καλβίνου
Οι Καλβίνος, Νοξ, και Μπούσερ ήταν αυτοί που εισήγαγαν την συγκέντρωση των χρημάτων μετά το πέρας του κηρύγματος. Ο Καλβίνος αφαίρεσε από την λειτουργία του όλα τα μουσικά όργανα και τις χορωδίες, η ψαλμωδία γινόταν πάντα a capella. Συνέβαλλε σε σημαντικό βαθμό ο Καλβίνος στο να υιοθετούν οι πιστοί το μελαγχολικό ύφος.
Ο Μπούσερ πριν την λειτουργία έκανε ανάγνωση των 10 εντολών με σκοπό να δημιουργήσει το αίσθημα σεβασμού.
Η λειτουργία του Καλβίνου είχε ως εξής:
Προσευχή - εξομολόγηση - ψαλμωδία - προσευχή για φώτιση από το Πνεύμα στο κήρυγμα - Κήρυγμα - συλλογή ελεημοσύνης - γενική προσευχή - Κοινωνία (όταν υπήρχε) συνοδεία ψαλμωδίας - Ευλογία.
Το μοντέλο που ακολουθήθηκε ήταν αυτό των Πατέρων του 3ου έως 6ου αιώνα οι οποίοι όμως ήταν ήδη πολύ επηρεασμένοι από λειτουργικά και τελετουργικά έθιμα. Οι Πατέρες της περιόδου εκείνης αντιπροσωπεύουν τις πρώιμες ημέρες των καθολικών και δυστυχώς δεν προτιμήθηκε η επιστροφή στις ρίζες της εκκλησιαστικής λατρείας όπως την βλέπουμε στην Καινή Διαθήκη.

Η συμβολή των Πουριτανών
Οι Πουριτανοί άφησαν το στίγμα τους στην λειτουργία αφαιρώντας τα ειδικά άμφια από τους κληρικούς, τις εικόνες, τα όργανα, την ανάγνωση γραμμένων κηρυγμάτων. Μας κληροδότησαν όμως την μακρά προσευχή πριν το κήρυγμα. Σε ένα κήρυγμα Κυριακής η προσευχή αυτή μπορούσε να διαρκέσει έως και μία ώρα σε αρκετές περιπτώσεις.
Το κήρυγμα έφτασε στο Ζενίθ του. Επειδή το ένιωθαν υπερφυσικό (καθόσον ήταν για αυτούς ο κύριος τρόπος για να μιλήσει ο Θεός στον λαό Του) οι Αμερικάνοι Πουριτανοί φτάνανε σε σημείο να τιμωρούν τα μέλη εκείνα που έχαναν κάποιο κήρυγμα. Σε κάποιες συγκεντρώσεις επιτρεπόταν να μιλήσουν οι πιστοί μετά το κήρυγμα και ο ποιμένας απαντούσε στις ερωτήσεις. Σύντομα όμως αυτή η πρακτική εξαλείφθηκε.
Η λειτουργία των Πουριτανών είχε ως εξής: Κλήση για λατρεία - Εναρκτήρια προσευχή - ανάγνωση γραφής - Ψαλμωδία - Προσευχή πριν το κήρυγμα - Κήρυγμα - Προσευχή μετά το κήρυγμα - Κοινωνία (όταν υπήρχε ο διάκονος ευλογούσε τον άρτο και οίνο και τα έδινε στον κόσμο).
Η λειτουργία όπως την καθόρισαν οι Πουριτανοί εξαπλώθηκε και σε άλλα δόγματα. Συγκεκριμένα οι Ελεύθερες Εκκλησίες έχουν το τελετουργικό του "σάντουιτς ύμνων" που μοιάζει πολύ με την λειτουργία των ευαγγελικών εκκλησιών σήμερα: 3 ύμνοι - ανάγνωση Γραφής - Χορωδιακή μουσική - Προσευχές ενότητας - Προσευχή Ποιμένα - Κήρυγμα - Προσφορά χρημάτων - Ευλογία.

Η συμβολή των Μεθοδιστών
Οι Μεθοδιστές είναι αυτοί που καλούσαν τους πιστούς να ψέλνουν με σφρίγος και ένθερμα και κατά αυτόν τον τρόπο αποτέλεσαν τους προγόνους των Πεντηκοστιανών. Όπως και οι Πουριτανοί, πρόσθεσαν την προσευχή προ του κηρύγματος. Επίσης σε αυτούς οφείλεται η συνήθεια της απογευματινής συνάθροισης της Κυριακής.
Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα στην Αμερική άλλαξε ο σκοπός του κηρύγματος. Ο μόνος σκοπός για το κήρυγμα ήταν η μεταστροφή των χαμένων ψυχών.
Στο επίπεδο της μουσικής η σύνθεσή της ήταν τέτοια που να ξυπνά μια συναισθηματική απάντηση στο μήνυμα της σωτηρίας μαλακώνοντας τις καρδιές των αμαρτωλών.
Τον 18ο αιώνα προστέθηκε μπροστά από τον άμβωνα "ο πάγκος των πενθούντων" όπου οι αμαρτωλοί και οι άγιοι με ανάγκες πήγαιναν για να λάβουν τις προσευχές των διακόνων. Τον πάγκο αυτό τον αφαίρεσε ο Charles Finney και προτίμησε να καλεί τους αμαρτωλούς μπροστά για να λάβουν τον Χριστό. Έτσι τον 19ο αιώνα εδραιώθηκε η "κλήση στον άμβωνα".
O Finney άφησε επίσης ως κληροδότημα τον πραγματισμό. Πρόκειται για την φιλοσοφία που κηρύττει ότι αν κάτι εν τέλει λειτουργεί, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε χωρίς ηθικούς δισταγμούς. Δίδασκε ο Finney ότι ο μόνος σκοπός του κηρύγματος ήταν να κερδηθούν χαμένες ψυχές και κάθε μέσο για τον σκοπό αυτό ήταν δεκτό. Το κακό με τον πραγματισμό είναι ότι καλλιεργεί το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Τα επιθυμητά αποτελέσματα δεν εξαρτώνται τόσο από τον Θεό όσο από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται.

Η συμβολή του D.L.Moody
Το ευαγγέλιο του Moody είχε ως επίκεντρο την σωτηρία των αμαρτωλών. Το κήρυγμά του είχε ως μόνο ενδιαφέρον την ατομική σωτηρία. Στην λατρεία εισήγαγε τον έναν και μόνο ύμνο μετά το κήρυγμα κατά την διάρκεια του οποίου ο κόσμος ερχόταν μπροστά για να λάβει τον Χριστό. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ζητούσε από όσους ήθελαν να σωθούν να κάτσουν όρθιοι στην θέση τους και να οδηγηθούν στην "προσευχή του αμαρτωλού".
Ο Moody υιοθετώντας την διδασκαλία των Plymouth Brethren, ότι ο Χριστός μπορεί να επιστρέψει από στιγμή σε στιγμή πριν την μεγάλη θλίψη, γέννησε την ιδέα ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δράσουν γρήγορα για να σώσουν όσες το δυνατόν περισσότερες ψυχές πριν το τέλος του κόσμου.

Η συμβολή των Πεντηκοστιανών
Περί το 1906 κατά την γέννηση του Πεντηκοστιανού κινήματος σημειώθηκε μια πολύ πιο συναισθηματική έκφραση της ψαλμωδίας στην συνάθροιση. Οι πιστοί μπορούσαν να σηκώνουν τα χέρια, να χορεύουν, να χειροκροτούν, να γλωσσολαλούν, να χρησιμοποιούν ταμπούρλα. Εντούτοις και πάλι, παρόλη την μεγαλύτερη ελευθερία των πιστών στα καθίσματα, η δομή της λειτουργίας παραμένει πολύ όμοια με αυτήν των υπόλοιπων Προτεσταντικών ομάδων. Το ενδιαφέρον κατά την ψαλμωδία, λοιπόν, είναι ότι αυτή μπορεί να τονιστεί από γλωσσολαλιά , ερμηνεία γλωσσών ή λόγο προφητείας. Από την Πεντηκοστιανή παράδοση πήραμε την σόλο ή χορωδιακή μουσική κατά την διάρκεια της προσφοράς. Το κήρυγμα αποτελεί και εδώ την αποκορύφωση της συνάθροισης.

Το κοινό σε όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν έχουν καμία βιβλική βάση. Ο κόσμος ποτέ δεν κατάφερε να απαλλαχθεί από τα δεσμά που κληρονομήθηκαν από τον Ρωμαϊκό Καθολικισμό. Οι Μεταρρυθμιστές δεν κατάφεραν παρά να αλλάξουν ελάχιστα την Καθολική λειτουργία. Δεν κατάφεραν να αφήσουν τον Ιησού Χριστό να είναι το κέντρο και η κορυφή των συγκεντρώσεων τους. Δεν κατάφεραν να ελευθερώσουν το σώμα του Χριστού ώστε να διακονεί ο ένας τον άλλον στις συνάξεις όπως οραματίζεται η Καινή Διαθήκη.
Η Προτεσταντική σειρά της λατρείας πνίγει τα μέλη του σώματος του Χριστού κλείνοντάς τους το στόμα. Δεν υπάρχει καμία ελευθερία για κάποιον να μοιραστεί μια ενόραση, να ξεκινήσει έναν ύμνο ή να οδηγήσει αυθόρμητα σε προσευχή. Δεν μπορείς να εμπλουτιστείς από τα άλλα μέλη του σώματος όπως και να τα εμπλουτίσεις εσύ ο ίδιος. Μπορείς μόνο να μιλήσεις κατά την διάρκεια της ψαλμωδίας και της προσευχής. Ακόμη και αν μίλαγες κατά την διάρκεια της λατρείας θα διέκοπτες την συνάθροιση και θα έπρεπε να συνετιστείς ή να αποχωρήσεις αφού θα ήσουν "εκτός τάξης".
Όλη η λειτουργία διεξάγεται από ένα άτομο, τον Ποιμένα. Που είναι η ελευθερία για τον Κύριο μας Ιησού Χριστό να μιλήσει διαμέσω του σώματός Του κατά την θέλησή Του; Πότε κατά την διάρκεια της λειτουργίας μπορεί ένας αδερφός ή αδερφή να μοιραστεί έναν λόγο που ο Θεός του έχει δώσει; Ο Χριστός μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσω 1-2 ατόμων: του ποιμένα και του υπεύθυνου λατρείας.
Ο Προτεσταντικός τρόπος λατρείας ακρωτηριάζει το σώμα του Χριστού μετατρέποντάς το σε ένα μεγάλο στόμα (του ποιμένα) και πολλά μικρά αυτιά (των πιστών). Αυτό έρχεται σε παραβίαση της όρασης του Παύλου, κατά την οποία κάθε μέλος μέσα στην συγκέντρωση της Εκκλησίας λειτουργεί για το κοινό καλό. Η λατρεία στον Προτεσταντικό κόσμο, όπως την γνωρίζουμε, ενθαρρύνει την παθητικότητα, περιορίζει την ενεργητικότητα, υπαινίσσεται ότι μία ώρα την εβδομάδα είναι το κλειδί για μια νικηφόρα Χριστιανική ζωή. Η απολιθωμένη τελετουργία μας, που κακώς λέγεται "εκκλησία", δεν φαίνεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη να έχει σχέση με την πνευματική μεταμόρφωση. Μεγαλώνουμε λειτουργώντας και συνεισφέροντας, όχι καθούμενοι παθητικά και ακούγοντας. Ας το δούμε καθαρά: δεν έχει καμία βιβλική βάση, είναι μη πρακτική, μη πνευματική.

Ο συγγραφέας περιγράφει μία συνάντηση πιστών, σαν αυτές στις οποίες παίρνει μέρος τα τελευταία 19 χρόνια. Κρίνω σκόπιμο (λόγω της αποδομητικής φύσεως των παραπάνω) να μεταφέρω και αυτήν την περιγραφή:
Τα τελευταία 19 χρόνια παίρνω μέρος σε ανοιχτές συναντήσεις πιστών. Οι συναντήσεις αυτές χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλία. Δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο να ακολουθήσουμε. Υπάρχει αυθορμητισμός, δημιουργικότητα, φρεσκάδα. Σε μία πρόσφατη συνάθροιση είμασταν 30 άτομα σε ένα σπίτι. Αφού χαιρετηθήκαμε, κάποιοι από εμάς μαζευτήκαμε στο κέντρο και ξεκινήσαμε να ψέλνουμε. Ακολούθησαν σύντομα και οι υπόλοιποι. Όποιος αδελφός ήθελε ξεκινούσε κάποιον ύμνο, αυθόρμητα. Κάποιους από αυτούς τους ύμνους τους είχαν γράψει τα αδέρφια και τους μαθαίναμε εκείνη την ώρα. Κάποια αδέρφια προσευχόντουσαν μετατρέποντας τους στίχους των ύμνων σε προσευχές προς τον Κύριο. Ακολούθως μια αδερφή μας μίλησε για το τι της είχε δείξει ο Κύριος μέσα στην εβδομάδα, την ακολούθησε ένας αδερφός διαβάζοντας ένα τμήμα της Γραφής και δοξολογώντας τον Κύριο. Άλλος αδερφός είπε κάποια λόγια πάνω στην περικοπή που ακούσαμε. Η αδελφή που ακολούθησε έψαλε έναν ύμνο σχετικό με τα εδάφια που ακούσαμε. Σύντομα και πάλι όλοι ψέλναμε. Μια άλλη αδελφή θέλησε να διαβάσει ένα ποίημα που είχε γράψει για να δοξολογήσει τον Κύριο, το οποίο μάλιστα έδεσε υπέροχα με τα προηγούμενα. Ο ένας μετά τον άλλον σηκωθήκαμε και μοιραζόμασταν το τι μοιραστήκαμε με τον Κύριο μας την περασμένη εβδομάδα. Διδαχές, ενθαρρύνσεις, παρηγοριές, ποιήματα, ύμνοι, ομολογίες ακολουθούσαν το ένα το άλλο. Και τίποτα από όλα αυτά δεν είχε προγραμματιστεί ή σχεδιαστεί. Η συνάντηση ήταν τόσο ηλεκτρισμένη, έντονη, πλούσια. Κάποιος πράγματι είχε πάρει τον έλεγχο της συνάντησης, αλλά δεν ήταν άνθρωπος, δεν ήταν ένας ποιμένας, ήταν κάποιος αόρατος, ήταν ο Χριστός.

Προσωπικά εγώ ως Αλέξανδρος κάτι τέτοιο δεν το έχω βιώσει. Μεταφέρω απλά τα λόγια του αδερφού που έγραψε το βιβλίο αυτό. Και για να είμαι ειλικρινής ζηλεύω αυτό που περιγράφει.

Παγανιστικός Χριστιανισμός (?) - Μέρος Α: Το κτίριο της Εκκλησίας

Ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο (Pagan Christianity? των Frank Viola και George Barna) που αποκαλύπτει την παγανιστική προέλευση πολλών χαρακτηριστικών της σημερινής Εκκλησίας με απώτερο σκοπό να εντοπίσω τις ανθρώπινες παραδόσεις και να ελευθερωθώ από αυτές. Όταν ο Χριστός είπε "Ελάτε σε μένα γιατί το φορτίο μου είναι ελαφρύ" το πίστεψα. Και οι παραδόσεις που κουβαλάμε αιώνες τώρα, δεν συναντώνται στην Βίβλο (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι είναι όλες κακές, οι περισσότερες όμως κινούνται αρκετά αντιβιβλικά), αφετέρου αποτελούν φορτίο το οποίο δεν έχει σχέση με την απόλυτη ελευθερία από την αμαρτία που σου χαρίζει ο Χριστός. Ακολούθως λοιπόν παρουσιάζω μια μικρή περίληψη του κεφαλαίου που αφορά την παγανιστική προέλευση των κτιρίων της Εκκλησίας.

Τα τρία χαρακτηριστικά στα οποία επικεντρωνόταν ο αρχαίος Ιουδαϊσμός ήταν: ο Ναός, η ιεροσύνη και οι θυσίες. Με την έλευσή του ο Χριστός έδωσε τέλος και στα τρία αυτά στοιχεία αφού όλα εκπληρώθηκαν στο πρόσωπό του. Ο Χριστός είναι ο ζωντανός Ναός, είναι ο αρχιερέας, είναι η τέλεια θυσία. Και εμείς ως σώμα του Χριστού στον κόσμο αυτό, είμαστε μέλη της Εκκλησίας του, ζωντανοί ναοί για το Άγιο Πνεύμα, ζωντανές πέτρες του Ναού.

Το επαναστατικό στοιχείο του Χριστιανισμού των τριών πρώτων αιώνων ήταν το παράδοξο γεγονός ότι οι ακόλουθοι του Χριστού δεν είχαν κάποιο ναό ή άλλο ιερό μέρος για να λατρεύουν τον Κύριό τους, όπως επίσης δεν είχαν ιερά αντικείμενα, δεν είχαν ιερείς, δεν κάνανε θυσίες. Οι ίδιοι οι πιστοί ήταν ναός Θεού και καθένας μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Στην Καινή Διαθήκη πουθενά δεν εμφανίζεται ο όρος "εκκλησία" να έχει την έννοια ενός συγκεκριμένου κτιρίου. Και πράγματι ήταν παράλογο για τους πιστούς τότε: Πώς μπορείς να πας σε κάτι που είσαι, σε κάτι του οποίου αποτελείς μέρος; Κάθε πιστός αναγνώριζε ότι ήταν ο ίδιος ιερέας του Θεού και ότι η μόνη αληθινή θυσία ήταν αυτή του Χριστού στον σταυρό. Ως θυσίες προσέφεραν μόνο τις πνευματικές: δοξολογία και ευχαριστία. Η εικόνα αυτή όμως άλλαξε δραματικά με την έλευση του Κωνσταντίνου στον θρόνο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Κατά τα τέλη του δευτέρου αιώνα οι Χριστιανοί είχαν υιοθετήσει το παγανιστικό έθιμο της ευλάβειας των νεκρών. Σκοπός ήταν το να τιμήσουν τους μάρτυρες του ευαγγελίου. Έτσι οι προσευχές ΓΙΑ τους αγίους ξεκίνησαν, και αργότερα μετατράπηκαν σε προσευχές ΠΡΟΣ τους αγίους. Άλλο παγανιστικό έθιμο που αντιγράφτηκε ήταν τα γεύματα προς τιμή των νεκρών. Επίσης ο χώρος που είχαν ενταφιαστεί οι "ιεροί" μάρτυρες άρχισε να θεωρείται "ιερή" τοποθεσία. Δεν άργησε έτσι να εισαχθεί στον Χριστιανικό κόσμο και το χτίσιμο μικρών βωμών ή και ναών πάνω από τους τόπους ταφής των μαρτύρων. Επαναλαμβάνω ότι όλα αυτά τα στοιχεία ήταν συνηθισμένα στους παγανιστές και ειδωλολάτρες τότε Έλληνες και Ρωμαίους. Επειδή όμως ενός κακού μύρια έπονται, σύντομα ακολούθησε και η απόδοση τιμών στα λείψανα των μαρτύρων.

Τα πρώτα κτίρια εκκλησιών ξεκίνησαν περί το 324 μ.Χ. με εντολή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Ο άνθρωπος αυτός παρόλη τον εναγκαλισμό με την Χριστιανισμό, ποτέ δεν σταμάτησε να λατρεύει τον θεό Ήλιο. Για τιμή αυτού του θεού άλλωστε θέσπισε την "ημέρα του Ήλιου" ημέρα άγια μέσα στην εβδομάδα (πρόκειται για την έβδομη ημέρα της εβδομάδας, την Κυριακή ή αγγλιστί Sunday). Επίσης ο Κωνσταντίνος μέχρι το τέλος της ζωής του διατήρησε τον τίτλο Pontifex Maximus, τίτλος που σημαίνει "αρχιερέας των παγανιστών", τίτλος που αργότερα υιοθετήθηκε από τον Πάπα. Από την μητέρα του Ελένη ο Κωνσταντίνος έλαβε τα μαθήματα κυνηγιού ιερών αντικειμένων και λειψάνων και υπό την επιρροή του η καπηλεία των λειψάνων γνώρισε μεγάλη άνθηση στην εκκλησία. Η Ελένη είναι αυτή που ισχυρίστηκε ότι βρήκε στην Ιερουσαλήμ τον σταυρό στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός, και ο Κωνσταντίνος αργότερα ισχυρίστηκε ότι το ξύλο από τον σταυρό αυτό κατείχε ιδιαίτερες πνευματικές δυνάμεις.
Ο Κωνσταντίνος λοιπόν είναι αυτός που ξεκίνησε την ανέγερση πολυτελών ναών για τους Χριστιανούς, όπως ακριβώς οι παγανιστές είχαν ναούς για τους θεούς τους. Επίσης οι ναοί χτίστηκαν πάνω από σημεία ταφής μαρτύρων και αγίων που ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα τα θεωρούσε ο κόσμος ιερές τοποθεσίες. Οι ναοί τέλος φέρανε το όνομα του αγίου στην τιμή του οποίου χτίστηκαν - έθιμο άκρως παγανιστικό (οι παγανιστές είχαν κάθε ναό αφιερωμένο σε μία ξεχωριστή θεότητα). Η λογική της σχεδίασης των ναών ακολούθησε φυσικά παγανιστικές οδούς. Το κτίριο αυτό καθαυτό ήταν ιερός τόπος και όσοι εισέρχονταν έπρεπε να περάσουν από καθαγιασμό. Ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε το μοντέλο της Βασιλικής για την κατασκευή των ναών, το σχέδιο που είχαν δηλαδή στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τα δημόσια κτίρια όπως π.χ. τα δικαστήρια. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων αυτών ήταν εκπληκτική στο να πετυχαίνει κάτι το πολύ σημαντικό: οι συμμετέχοντες στην λατρεία κάθονταν παθητικά, χωρίς να συμμετέχουν, για να παρακολουθήσουν μία τελετουργία. Ο βωμός στον ναό ήταν το πιο ιερό του σημείο και σε αυτόν είχαν πρόσβαση μόνο οι ιερείς. Εκεί βρίσκονταν τα οστά των αγίων και η θεία ευχαριστία. Σε έναν ιερό χώρο όπως αυτός λοιπόν μπορούσαν μόνο άγιοι άνθρωποι να μπουν. Σύντομα παρουσιάστηκαν και διαχωριστικά μεταξύ βωμού και του χώρου των κοινών πιστών. Επίσης διαμορφώθηκε και ειδικός χώρος για τους έχοντες ειδικά αξιώματα και εξουσίες, οι λεγόμενες καθέδρες.
Ακριβώς επειδή ο Κωνσταντίνος διατήρησε τον τίτλο του πρώτου σε ιεραρχία στην εκκλησία, μία απλή τελετή δεν ήταν αρκετή για έναν αυτοκράτορα. Έτσι η λειτουργία απέκτησε μια άλλη αισθητική. Τα κεριά και το λιβάνι που προπορεύεται των ιερέων το εισήγαγε ο Κωνσταντίνος και ήταν έθιμο που ίσχυε για τον αυτοκράτορα και τους έχοντες εξουσία. Επίσης οι ιερείς έπρεπε να ξεχωρίζουν πια από τον λαό και μέσα σε λίγα χρόνια φόραγαν ενδύματα εξίσου πολυτελή όσο ο αυτοκράτορας. Η λατρεία του Θεού καταδικάστηκε στο να είναι ένα θέαμα, μία παράσταση, στην οποία ο κόσμος δεν είχε καμία συμμετοχή.
Κατά τους επόμενους αιώνες η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική του κτιρίου και τα έθιμα αυτά αποδόθηκαν στην Παλαιά Διαθήκη. Κάτι τέτοιο όμως είναι ψευδές, η ρίζα των ναών που βλέπουμε είναι άκρως παγανιστική. Μέχρι και η διεξαγωγή της μυστηριακής λατρείας έχει την πηγή της στα μυστήρια των παγανιστών της εποχής. Όλα τα περιγραφόμενα στην Παλαιά Διαθήκη τα αναφορικά με τον Ναό και τα τελετουργικά  βρήκαν το τέλος τους στον σταυρό του Χριστού. Η εκκλησία όπως την γνωρίζουμε στην Καινή διαθήκη δεν είναι το τερατούργημα που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος. Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης είναι μη ιεραρχική, μη τελετουργική, ένας ζώντας οργανισμός πιστών ακόλουθων του Ιησού Χριστού.

Στους μετέπειτα αιώνες το κτίριο των ναών έλαβε διάφορες μορφές διατηρώντας όμως πάντα τον διαχωρισμό κλήρου και λαού. Οι γοτθικού ρυθμού ναοί είναι επίσης επηρεασμένοι από παγανιστικά στοιχεία. Εκεί βρήκαν εφαρμογές οι διδαχές του Πλάτωνα για την αλληλεπίδραση του φωτός, του ήχου και του χρώματος με την ψυχική διάθεση του ανθρώπου. Ο γοτθικός ρυθμός στέλνει ξεκάθαρα το μήνυμα "ο Θεός είναι μη προσεγγίσιμος".
Μέχρι και το καμπαναριό που συναντάμε σε πολλούς ναούς έχει την έμπνευσή του στους οβελίσκους της Αιγύπτου. Σε αυτό αργότερα προστέθηκαν οι καμπάνες που καλούσαν στους πιστούς σε λατρεία. Το καμπαναριό συμβόλιζε την ένωση ουρανού και γης. Έδινε το μήνυμα ότι μέσω της προσέλευσης στο κτίριο αυτό θα μπορούσες να προσεγγίσεις τον Θεό.

Στον προτεσταντικό κόσμο οι ιερές τράπεζες και οι βωμοί καταργήθηκαν και την κυρίαρχη θέση έλαβαν οι άμβωνες των οποίων όμως η προέλευση είναι εβραϊκή αφού τους συναντούμε στην συναγωγή. Ο άμβωνας είναι πάντα σε ψηλότερο σημείο από τους πιστούς. Και πάλι, ακόμη και σε αυτό το απλοποιημένο σχήμα, υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του κήρυκα και του απλού πιστού. Το κήρυγμα δεν είναι συμμετοχικό αλλά ένας βολικός μονόλογος. Οι πιστοί κάθονται σε σειρές διατεταγμένες προς τον άμβωνα βλέποντας ο ένας την πλάτη του άλλου, και όχι ο ένας τον άλλον. Έτσι όλοι είναι αφοσιωμένοι στον κήρυκα και τα όσα αυτός λέει. Και αυτό είναι λογικό αφού στον Προτεσταντικό κόσμο κεντρικό σημείο κατέχει το κήρυγμα. Και πάλι όμως η μόνη συμμετοχή που έχει ο πιστός είναι κατά την διάρκεια της υμνωδίας. Αληθινή επαφή και συζήτηση μεταξύ πιστών δεν υπάρχει. Η λατρεία του Θεού έχει γίνει μία παθητική διαδικασία στην οποία λαμβάνουν μέρος οι πιστοί.
Αυτό που οφείλουμε να σκεφτούμε είναι ότι η Εκκλησία του πρώτου αιώνα δεν είχε ποτέ να κάνει με ένα κτίριο. Έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα κτίριο το οποίο διαμορφώθηκε ως τρόπος και τόπος λατρείας από τον Κωνσταντίνο 1700 χρόνια πριν. Η αρχική Εκκλησία ήταν ένας ζωντανός οργανισμός, οι πιστοί λάμβαναν μέρος σε μία λατρεία όπου δεν υπήρχαν παθητικοί θεατές. Σε μία σύγχρονη εκκλησία πόσο προδιαθέτει το κτίριο έναν άνθρωπο να σηκωθεί όρθιος και να μιλήσει ώστε όλοι να τον ακούσουνε; Ακόμη πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι το κτίριο και η προγραμματισμένη συνάθροιση σε αυτό ενέχει τον κίνδυνο του να θεωρήσει κάποιος ότι το χρέος προς τον Θεό έχει εκπληρωθεί για μια ολόκληρη εβδομάδα με την συμμετοχή στην λατρεία της Κυριακής. Μετά τις λίγες ώρες που αφιερώνουμε στον Θεό μπορούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας!!! Κάτι που δεν αποτελεί καν το μήνυμα του ευαγγελίου που μας καλεί να αφιερώσουμε όλη την ζωή μας στον Θεό. Το κτίριο όπως είναι διαρρυθμισμένο δεν επιτρέπει καν την κοινωνία των πιστών. Στην μεγαλύτερη πλειοψηφία τους οι πιστοί εισέρχονται σε έναν χώρο στον οποίο αλλάζουν χαρακτήρα, ψέλνουν προσεύχονται, λαμβάνουν μέρος στο δείπνο, ανταλλάσσουν τους τυπικούς χαιρετισμούς και το ίδιο επαναλαμβάνεται την επόμενη εβδομάδα. Βαθιά σχέση που να ευνοεί την ανάπτυξη μαθητείας, που να υλοποιεί το να εξομολογούμαστε  ο ένας στον άλλον για να γιατρευόμαστε απλά δεν υπάρχει και δεν καλλιεργείται.

Ένα τελευταίο πράγμα που αξίζει να σκεφτούμε είναι το κόστος που απαιτεί ένας κτίριο. Στην Αμερική μόνο, η αξία των κτιρίων των Εκκλησιών αγγίζει τα 230δις δολάρια. Το 18% από τα 60δις δολάρια των εισφορών στην εκκλησία πηγαίνουν για την συντήρηση των κτιρίων. Αυτό το γεγονός πρέπει να μας προβληματίζει. Αξίζει αυτό το κόστος για ένα κτίριο που χρησιμοποιείται για λιγότερο από 10 ώρες την εβδομάδα; Η πρώτη Εκκλησία έφερε τα πάνω κάτω στον κόσμο και δεν είχε ποτέ στην διάθεσή της κτίρια. Προσωπικά εγώ ως Αλέξανδρος αυτό το θεωρώ μέγα σφάλμα ειδικά όταν γνωρίζουμε πια στις μέρες μας, πόσοι φτωχοί και ανήμποροι άνθρωποι θα είχαν βοηθηθεί με ένα τέτοιο ποσό χρημάτων. Αξίζει να σκεφτούμε ότι αν επιστρέψουμε στην οργανική φύση της Εκκλησίας, με συναντήσεις κατ' οίκον όπως κάνανε οι πρώτοι Χριστιανοί, το 95% των χρημάτων που θα μαζεύαμε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την διακονία της διάδοσης του ευαγγελίου, της βοήθειας όσων έχουν ανάγκη, κτλ.

Μήπως είναι καιρός να γυρίσουμε στις ρίζες μας και αντί να έχουμε μία παράσταση όπου το παίζουμε Χριστιανοί κάθε Κυριακή, να ακολουθήσουμε τον Χριστό και να ζήσουμε όπως έζησε και περπάτησε Αυτός επάνω στην γη;

Εναγκαλισμός του Θανάτου της Εκκλησίας του Neil Cole

Σε κάθε πόλη της Αμερικής υπάρχει τουλάχιστον μία εκκλησία με ένα κτίριο αξίας εκατοντάδων χιλιάδων (αν όχι εκατομμυρίων) δολαρίων. Αυτή η εκκλησία συναντιέται κάθε Κυριακή πρωί με μόνο οκτώ έως δέκα ασπρομαλλούσες και έναν έως δύο κυρίους άνευ μαλλιών για την "λειτουργία". Οι άδειες θέσεις παρκαρίσματος, οι σιωπηλοί άμβωνες και τα σκονισμένα στασίδια φωνάζουν για τις μέρες δόξας που έχουν φύγει. Η εκκλησία έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, ίσως δεκαετίες, αλλά έχει διατηρηθεί στην ζωή αφύσικα με την βοήθεια ενός συστήματος υποστήριξης της ζωής. Η ψυχή έχει φύγει, τα εγκεφαλικά κύματα έχουν παύσει, αλλά η μηχανική υποστήριξη κρατά τους πνεύμονες να ανασαίνουν, την καρδιά να χτυπά και την πόρτα να ανοίγει κάθε Κυριακή πρωί ακριβώς στις 10πμ. Γιατί; Είμαστε τόσο απελπισμένα φοβισμένοι στο να παραδεχτούμε την αποτυχία ώστε να κρατάμε την εκκλησία ζωντανή όσο πιο πολύ μπορούμε. Είναι σαν να εξαρτιόταν η συνέχεια της Χριστιανοσύνης από την διατήρηση αυτής της συγκεκριμένης εκκλησίας στην ζωή. Αν η εκκλησία πεθάνει ο Θεός έχει αποτύχει, και δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό.

Γιατί θέλουμε τόσο απελπισμένα να διατηρήσουμε στην ζωή εκκλησίες; Ενώ ξέρω ότι η εκκλησία είναι ξεχωριστή για τον Ιησού (η νύφη Του!) νομίζω ότι έχουμε χάσει κάθε επαφή με κάτι το πολύ πνευματικό... τον θάνατο. Είναι δυνατόν ο θάνατος να είναι τόσο πνευματικά σωστός όσο η ζωή; Σκεφτείτε λοιπόν το εξής: χωρίς τον θάνατο δεν μπορεί να υπάρξει η ανάσταση, το ευαγγέλιο, η σωτηρία... η ζωή. Ίσως είναι επιτέλους καιρός να αποδεχτούμε την θεολογία του θανάτου.

Ο τρόπος σκέψης πίσω από αυτό το θέμα έχει προκαλέσει την συμμετοχή μας στην χειρότερη προδοσία ενάντια στον ουρανό - την αυτοσυντήρηση. Γιατί είναι η αυτοσυντήρηση τόσο κακή, δεν υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορεί να κάνει μια εκκλησία; Η αυτοσυντήρηση δεν είναι ελλιπής σε βλασφημία, είναι να παίρνουμε στα χέρια μας τις ενέργειες της Θεϊκότητας. Πολύ απλά το παίζουμε Θεοί. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ως συνέπεια, κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες Χριστιανών και εκκλησίες εξαπατώνται σε έναν "χριστιανισμό" ο οποίος εκτελείται από ανθρώπους, για ανθρώπους, υπό το όνομα του Θεού. Αναρωτιέμαι αν ο Θεός αρέσκεται στο να παίρνει τα εύσημα για όλες τις αηδίες που κάνουμε.

Ενώ ξεκάθαρα αποφεύγουμε την θεολογία του θανάτου, το αντίθετο αυτής  δεν είναι η θεολογία της ζωής, επειδή η ζωή δεν είναι αυτό που θα βρεις σε εκκλησίες που παλεύουν για να αποφύγουν τον θάνατο με οποιοδήποτε κόστος. Δεν ξέρω πώς συνέβη, αλλά κάποτε στην ιστορία μας επενδύσαμε στην θεολογία της ασφάλειας. Νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι ασφαλές για τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας και για τις εκκλησίες μας. Για την ακρίβεια, είμαστε πεπεισμένοι ότι οτιδήποτε είναι μη ασφαλές είναι εκτός της θέλησης του Θεού και είναι εντελώς αντι-Αμερικάνικο. Η θεολογία της ασφάλειας είναι ένα αμυντικό μέτρο για την αποφυγή του θανάτου. Αυτό μας οδηγεί κατευθείαν στο μονοπάτι της αυτοσυντήρησης.

Ο Ιησούς δεν έχει να κάνει με ασφάλεια. Είναι αυτός που είπε πράγματα όπως... "Σας στέλνω ως πρόβατα μεταξύ λύκων", "Δεν ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα", "Αυτός που αγαπά γιο ή κόρη περισσότερο από εμένα δεν είναι αντάξιος μου", "Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους - ακολουθήστε με". Αυτά δεν είναι λόγια ασφάλειας και υγείας είναι λόγια που μας ταρακουνάμε και μας εκτοξεύουν μακράν της ασφάλειας.

Έχω ανακαλύψει δύο ακρωνύμια για να εκθέσω την πλάνη μας γύρω από αυτά τα πράγματα. Το πρώτο ακρωνύμιο αποκαλύπτει την ανεπαρκή θεολογία μας της ασφάλειας (SAFE). Το δεύτερο είναι το πώς ο Ιησούς επιθυμεί να εναγκαλιστούμε με την θεολογία του θανάτου (DEATH).

Η ασφάλεια (Safe) είναι…

Self-preservation = our mission                          Αυτοσυντήρηση = η αποστολή μας
Avoidance of the world and risk = wisdom        Αποφυγή κόσμου και ρίσκου = σοφία
Financial security = responsible faith                  Οικονομική ασφάλεια = υπεύθυνη πίστη
Education = maturity                                         Εκπαίδευση = ωριμότητα

Και κάπως έτσι μοιάζει η θεολογία του θανάτου (Death)…

Die daily to who we are           Θάνατος καθημερινός του ποιοι είμαστε

Empowerment of others (not self) is our life  Η Ενδυνάμωση των άλλων (όχι των εαυτών μας) είναι η ζωή μας

Acceptance of risk is normative                Αποδοχή ρίσκων είναι κάτι το  φυσιολογικό

Theology is not just knowledge, but practice  Η Θεολογία δεν είναι απλά γνώση αλλά πράξη

Hold tight to Christ with an open hand for everything else.  Κρατιόμαστε σφιχτά στον Χριστό με ανοιχτά τα χέρια για οτιδήποτε άλλο  

Ο Ιησούς είπε: " Όποιος βρει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη βρει." Χρειαζόμαστε να εναγκαλιστούμε με την θεολογία του θανάτου, οι ζωές μας εξαρτώνται από αυτό!

Πηγή: http://www.cmaresources.org/article/embracing-death_neil-cole

Το δείπνο του Κυρίου - Κοινωνία Πιστών

Πώς κατέληξε το δείπνο να έχει την σημερινή του μορφή; Από όσο γνωρίζω παλαιότερα, την πρώτη Χριστιανική εποχή, οι πιστοί συνέρχονταν όλοι μαζί και είχαν κοινωνία ο ένας με τον άλλον. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές ενός πιστού να βρίσκεται με τα αδέλφια του, να μιλάνε για τον Κύριό τους Ιησού Χριστό, να μιλάνε για τις πνευματικές τους μάχες, να διδάσκονται από τα λάθη τους εξομολογούμενοι τα λάθη τους, τις αμαρτίες τους. Συμμετείχαν σε ένα τραπέζι, σε μια γιορτή της κοινωνίας των πιστών κατά την διάρκεια της οποίας μοιράζανε τον άρτο και τον οίνο, την λεγόμενη σήμερα Θεία Κοινωνία ή Θεία Ευχαριστία. Σώμα και αίμα Χριστού κατά την εντολή που άφησε ο Ιησούς Χριστός.

Μιλάμε για μια γιορτή. Μια γιορτή όπου οι πιστοί ένιωθαν χαρά για την συνεύρεση της κοινότητας για να λατρεύσει τον Χριστό. Γιατί σήμερα το δείπνο το κάνουμε σαν να παίρνουμε μέρος σε κηδεία; Γιατί το δείπνο έχει αποσυνδεθεί από την χαρά του να τρώμε όλοι μαζί και να μιλάμε για τις μάχες μας, για τις αμαρτίες μας; Έτσι γίνεται κατανοητό και το "να εξομολογείστε μεταξύ σας τις αμαρτίες". Και φυσικά αυτός στον οποίο θα φέρουμε πρώτα την αμαρτία μας είναι ο Κύριός μας. Αλλά μοιραζόμενοι τις αμαρτίες μας με τους άλλους πιστούς, ταπεινωνόμαστε και θέτουμε τους εαυτούς μας υπό έλεγχο των αδελφών μας ώστε να μας βοηθήσουν να μην ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα. Έτσι χτίζεται ένα σώμα που προστατεύει κάθε μέλος του και όχι εκατό και διακόσια μεμονωμένα μέλη που κάνει ο καθένας ό,τι επιθυμεί.

Σήμερα καταντήσαμε το δείπνο να  είναι μια απλή τυπική τελετή. Ένας ύμνος αρχικός, για να ακουστούν οι τυπικές προσευχές - ευχαριστίες, ένας ύμνος για να μοιραστεί ο άρτος, ένας ύμνος για να μοιραστεί ο οίνος, ένας ύμνος για να μαζευτούν τα ποτηράκια. Και έχει γίνει τόσο τυπική η διαδικασία του δείπνου που αν κατά το μοίρασμα του άρτου ή του οίνου ο ύμνος είναι πιο μεγάλος από όσο απαιτήθηκε για το μοίρασμα, τον κόβουμε εκεί που είναι, δεν μπορούμε να τον πούμε ολόκληρο. Πράγμα που προσωπικά μου δημιουργεί την αίσθηση ότι κάποιοι σκέφτονται "Έλα, αφού μοιράστηκε ο άρτος/οίνος, φτάνει μην αργούμε κιόλας, έχουμε και δουλειές να κάνουμε μετά". Είναι τέτοια η αγάπη μας για το δείπνο του Κυρίου που ούτε έναν ύμνο δεν θέλουμε να ψάλλουμε ολόκληρο; Είναι αυτά που ακολουθούν μετά την Κυριακάτικη συνάρθροιση τόσο σημαντικά, τόσο σημαντικότερα του δείπνου του Κυρίου που μας παίρνει, μας δικαιολογείται μια τέτοια συμπεριφορά;

Έχουμε απομονωθεί, θεωρούμε ίσως ότι δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι με την συναναστροφή των αδελφών μας, το να εξομολογούμαστε αμαρτίες μεταξύ μας το έχουμε καταργήσει γιατί αρνούμαστε να ταπεινωθούμε στους άλλους, αρνούμαστε τον έλεγχο, θεωρούμε ότι αρκεί να τα εξομολογούμαστε στον Κύριο. Ναι ο Κύριος θα μας συγχωρήσει, δεν τίθεται θέμα για αυτό. Αλλά όταν μας καλεί να είμαστε μια κοινωνία και να πράττουμε αυτά τα πράγματα, σίγουρα έχει έναν λόγο. Παρατηρήστε τι γίνεται με τα κοπάδια των προβάτων. Οι λύκοι αρπάζουν αυτά που είναι μόνα τους απόμερα. Με την στάση μας στην Εκκλησία την εποχή αυτή, αυτό ακριβώς κατορθώνει ο εχθρός. Καλλιεργεί το αίσθημα ότι μπορούμε μόνοι μας να τα καταφέρουμε, καλλιεργεί αισθήματα υπερηφάνειας, μας απομονώνει για να είμαστε πιο άνετη λεία για αυτόν.

Ως άνθρωποι έχουμε προχωρήσει ακόμη πιο πέρα στο θέμα του να αλλοιώσουμε το δείπνο όμως. Έχουν διατυπωθεί πολλές ερμηνείες του πώς γίνεται το ψωμί και το κρασί να είναι σώμα και αίμα Χριστού. Έτσι σας παραπέμπω στην σχετική ανάρτηση στην Wikipedia εδώ. Είχε κάποιος αδελφός από κάθε δόγμα κάποια αποκάλυψη από το Άγιο Πνεύμα ως προς το πώς ακριβώς γίνεται ο άρτος και το κρασί να είναι σώμα και αίμα Χριστού ή απλά κάποια χρονική στιγμή κάποιος διατύπωσε μια δικιά του θεωρία και την επέβαλλε υποχρεωτικά ως σωστή σε μία προσπάθεια να επιβάλλει τις δικές του διδασκαλίες ως σωστές; Και μάλιστα με έναν τέτοιο τρόπο κατάφερε να χωρίσει το σώμα του Χριστού; Δεν είναι σαφές ότι είναι εντολή του Χριστού να τελείται το δείπνο; Δεν είναι αυτός αρκετός λόγος για να εκτελείται η εντολή Του αυτή; Πώς μπόρεσε ο άνθρωπος μέχρι και αυτή την εντολή να την χρησιμοποιήσει για να διαιρέσει το σώμα του Χριστού σε χίλια κομμάτια; Δεν είναι και γραμμένο το να μην παίρνουμε μέρος στο δείπνο του Κυρίου αναξίως; Οι άνθρωποι που καλλιεργούν τέτοια σχίσματα παίρνουν αξίως μέρος στο δείπνο;

Ελπίζω με όλα τα παραπάνω να σας προβλημάτισα τουλάχιστον αρκετά. Ελπίζω να προκαλέσω σκέψεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα όχι την αποδόμηση των πάντων, αλλά την μετάβαση, την επιστροφή των Εκκλησιών μας προς στο βιβλικότερο. Γιατί οι παραδόσεις μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι πιο ισχυρές από τα βιβλικές εντολές. Αρκετά διαμελήσαμε το σώμα του Κυρίου. Αρκετά μείναμε απομονωμένοι από το κοπάδι και αφεθήκαμε να γίνουμε βορά στον Σατανά που επιτίθεται. Είναι καιρός να επανέλθουμε ως ένα σώμα και να δώσουμε τις πνευματικές μας μάχες, και είναι αλήθεια ότι τα παιδιά Του ο Κύριος δεν τα στέλνει στον πόλεμο για να χάσουν αλλά για να υπερισχύσουν του Σατανά.

Eric Ludy - The Gospel - Greek Subs

Be Still

Δεν έχω...αλλά... flashmob

Υπηρετώντας (στο ελάχιστο) τους άστεγους

Ομόνοια, Πειραιώς έως ύψος Αγίου Γεωργίου, Μεταξουργείο μέσα από στενά, Μάρνης, Τοσίτσα, πλατεία Εξαρχείων, Κλαυθμώνος, Κοραή, Ακαδημία. 

Ένα δρομολόγιο τρελό για να μοιράσουμε σταφίδες, σοκολάτες, κρουασάν, γκοφρέτες σε ανθρώπους που δεν κινήθηκαν προς τα σημεία συγκέντρωσης αστέγων του δήμου Αθηναίων.

Και αυτό στην προσπάθεια να προσφέρουμε υπηρεσία στους ανθρώπους αυτούς που έχουν ανάγκη.

Ξεκινήσαμε 7:30μμ περίπου και δεν σταματήσαμε έως τις 22:00 που καταλήξαμε στην Ακαδημία. Ήταν παρήγορο κάπως το ότι δεν βρήκαμε τόσους άστεγους όσους είχαμε συναντήσει άλλες φορές. Προσωπικά ελπίζω ότι ήταν αρκετοί εκείνοι που πήγαν στα σημεία που είχαν ανακοινωθεί από τον δήμο για να περάσουν την δύσκολη βραδιά. Σε αρκετά σημεία βλέπαμε τις κουβέρτες να είναι κάπου στοιβαγμένες αλλά να λείπει ο κάτοχός τους. 

Πολλοί ήταν οι χρήστες ναρκωτικών που συναντήσαμε την ώρα που χτυπάγαν τις ενέσεις. Κάποιοι ήταν αρκετά λιώμα ώστε να κατουράνε καταμεσής του δρόμου, άλλοι μαζεμένοι γύρω από τα καμινέτα τους, αρκετές σταγόνες αίμα από φλέβες που σπάνε επειδή έχουν καταστραφεί από τις τοξικές ουσίες. Ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι όμως είχαν ανάγκη βοήθειας. Ποτέ δεν ξέρεις, αν κάποιος από αυτούς δεν πάγωνε αυτήν την νύχτα, ίσως ο Θεός του άνοιγε τον δρόμο την επόμενη να ψάξει να βρει θεραπεία. Και το λέω αυτό το όμορφο πράγμα επειδή ο Θεός έχει αποδείξει περίτρανα ότι νοιάζεται για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, και πονά τους ανθρώπους αυτούς ακόμη πιο πολύ. Εμείς τους βλέπουμε ως μιάσματα πολλές φορές, Εκείνος όμως τους γνωρίζει βαθιά και τους αγαπά. Εμείς τους πετάμε δακρυγόνα για να φύγουν από την Τοσίτσα και την Στουρνάρα (αυτό έγινε και χθες βράδυ), Εκείνος όμως ψάχνει ανθρώπους να τους βάλει στην υπηρεσία αυτών των πονεμένων και παραπλανημένων ανθρώπων.

Όταν φτάσαμε στην ακαδημία που αρκετοί χτυπάγανε ενέσεις σε απόσταση εκατοστών από εμάς, υπήρχε ένας καυγάς. Στην αρχή προσωπικά δίστασα, αλλά εκεί μοιράσαμε τα τελευταία αποθέματά μας. Σε ανθρώπους των οποίων η βελόνα από την σύριγγα ήταν λίγα εκατοστά από τα δικά μας χέρια καθώς τους αφήναμε τα σακουλάκια με τις σταφίδες. Δεν είχαμε τον φόβο ότι θα μας πειράξουν επειδή γνωρίζαμε ότι Αυτός ήταν κοντά μας. Δεν έβλεπα μιάσματα, αλλά ανθρώπους για τους οποίους λυπόμουν, για τους οποίους αναρωτιόμουν πώς μπορεί να κατέληξαν στον δρόμο αυτό.

Χθες ήταν ημέρα συμπροσευχής για τις εκκλησίες. Προσωπικά έκρινα προτιμότερο δεδομένων των συνθηκών να υπηρετήσω εκεί έξω με όσους άλλους το είχαν στην καρδιά τους. Μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι όλοι θα έπρεπε να είναι έξω. Όπως και με τα πνευματικά χαρίσματα, δεν γίνεται όλοι να έχουν τα ίδια, όμοια με τις υπηρεσίες. Δεν μπορούν να είναι όλοι στον δρόμο. Αλλά θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι είναι η αλήθεια. Και για μένα η χρυσή τομή θα ήταν κάποιοι να είναι έξω στον δρόμο υπηρετώντας, και κάποιοι να προσεύχονται μεταξύ άλλων και για τους αδελφούς τους που είναι εκεί έξω. Όπως επίσης για μένα θα ήταν αυτονόητο ότι τα κτίρια των εκκλησιών μας θα έπρεπε να είναι ανοιχτά τέτοιες νύχτες. Θα μπορούσαν να οργανωθούν "σκοπιές" για την φύλαξη την νύχτα. Για έναν τόσο ιερό σκοπό δεν θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερο πρόβλημα για κάποιον να υπηρετήσει κατά αυτόν τον τρόπο προσφέροντας τον χρόνο του. Οι απόψεις μου προχωρούν πιο πέρα βέβαια. Αν δεν αξιοποιούμε τα κτίρια μας όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά γενικότερα όλες τις ημέρες του χρόνου για να υπηρετούμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τότε καλύτερα να τα στερηθούμε μήπως και ξυπνήσουμε. Μήπως οι διακονίες άλλων ομάδων τις οποίες τροφοδοτούμε (π.χ. Χέρια Βοηθείας) έχουν ακρωτηριάσει τις τοπικές μας εκκλησίες; Ας υπηρετούν ΚΑΙ οι συγκεκριμένες διακονίες, και ας είναι και τα κτίρια των εκκλησιών μας κέντρα υπηρεσίας των αδυνάτων.

Αν εμείς δεν μπορούμε να ακούσουμε τον κόσμο που φωνάζει για βοήθεια, τότε ο Θεός θα χρησιμοποιήσει άλλους ανθρώπους. Οπότε ας μην μας κάνει εντύπωση που τόσοι άνθρωποι βγαίνουν από μόνοι τους εκεί έξω να βοηθήσουν, άνθρωποι που είναι κατά μερικούς "άπιστοι". Αλήθεια όμως; Ποιος είναι πιο άπιστος; Αυτός που είναι έξω ακούγοντας την φωνή του Θεού για υπηρεσία στους αδύνατους, ακόμη και αν δεν γνωρίζει ότι στο κάλεσμα του Θεού ανταποκρίνεται; Ή αυτός που ενώ γνωρίζει το πως πρέπει να φροντίζει για τους αδύνατους επειδή είναι επιθυμία του Κυρίου του, κάθεται εφησυχασμένος στον καναπέ του;

Τα παραπάνω δεν τα γράφω για κατάκριση κανενός αλλά για προβληματισμό...

Χριστέ πάρε την καρδιά μου

"Αν σήμερα πέθαινες, θα είχες την γαλήνη ότι θα πας στον Παράδεισο κοντά στον Ιησού Χριστό;" Διάβαζα μια υπέροχη ιστορία σε ένα blog για έναν άνθρωπο που επί πολλά έτη υπηρετούσε τον Κύριο απλά σταματώντας κόσμο και κάνοντάς τους αυτήν την ερώτηση. Ο ίδιος δεν το γνώριζε αλλά με τον τρόπο αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους στο να πιστέψουν στον Χριστό. Πόσο θαυμαστά εργάζεται ο Θεός μέσα από την ζωή του καθενός από εμάς.

Θα ήθελα εκεί στο τέλος των ημερών που ο Κύριος μου έχει δώσει, να μάθω ότι με την παρουσία μου στον κόσμο εδώ, κάποιοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε  Αυτόν. Κάποια λόγια που είπα ή κάποια αντίδρασή μου, οτιδήποτε... Πραγματικά μακάριος ο άνθρωπος που έχει συμβάλλει στο έργο του Κυρίου έστω και στο ελάχιστο.

Χριστέ, Κύριέ μου, Θεέ μου, μη μου επιτρέπεις να μένω ασυγκίνητος μπροστά στις δικές σου βουλές. Εδώ είμαι, πάρε την καρδιά μου, πάρε την ζωή μου και αξιοποίησέ την όπως Εσύ επιθυμείς για να δοξαστεί το άγιο όνομά σου.

Σε ευχαριστώ Χριστέ για την ελπίδα

Δέχτηκα τον Χριστό στην ζωή μου το 2011. Στους λίγους αυτούς μήνες έχω βιώσει πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πριν. Και δεν είναι καν εύκολο να τα περιγράψω. Τελικά το να δεχθείς τον Χριστό ως σωτήρα είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα σε μια σειρά βημάτων που σου αλλάζουν την ζωή με τρόπους που δεν χωρά ο νους.

Μια πολύ αγαπητή αδελφή κοινοποίησε με μήνυμα στο facebook τα εξής λόγια από βιβλίο το οποίο διαβάζει αυτήν την χρονική περίοδο: ""Αν αφιερώσεις τον εαυτό σου στον Ιησού Χριστό, αυτόματα αλλάζει κάθε άλλη σχέση στη ζωή σου. 'Οταν Αυτός γίνει υπέρτατος στη ζωή σου, οι άλλοι γλιστρούν σε διαφορετικές θέσεις. Αυτοί που ήταν οι πιο κοντινοί σου, μπορεί να αποξενωθούν. Αυτοί που κάποτε σου προκαλούσαν αποστροφή, θα γίνουν αγαπητοί και γνώριμοι. Το πρόβλημα ενός μελλοντικού γάμου παίρνει νέα σοβαρότητα. Η επανεκτίμηση και ο επαναπροσανατολισμός, που ακολουθούν την αφιέρωση, εφαρμόζονται όχι μόνο σε αξίες, αλλά και σε ανθρώπους."

Η αλήθεια είναι ότι ο Ιησούς δεν γίνεται υπέρτατος στην ζωή μας από την μια στιγμή στην άλλη. Προσωπικά μιλώντας, του έχω αντισταθεί σε απίστευτα μεγάλο βαθμό. Αλλά και στον βαθμό που του επιτρέπω να με καθορίζει, πράγματι μέσα σε λίγους μήνες οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου έχουν αλλάξει. Ο Χριστός με μαθαίνει να αγαπώ. Αναζητώ την παρέα με παιδιά που πιστεύουν στον Χριστό. Πριν τα κοίταζα σαν περίεργους νέους. Σαν παιδιά που τα είχαν ψιλοχαμένα και δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την πραγματικότητα. Τώρα όμως που η πραγματικότητα γίνεται Ιησούς Χριστός, δεν μπορώ παρά να αποζητώ την παρέα τέτοιων ανθρώπων. 

Αν το πρόβλημα ενός μελλοντικού γάμου παίρνει νέα σοβαρότητα, τότε ένας ήδη ιστάμενος γάμος μεταμορφώνεται. Μετά από 14 σχεδόν χρόνια συμβίωσης με την σύζυγό μου και δύο χρόνια έγγαμου βίου, τώρα μέσα από τον Χριστό την έχω πλησιάσει όσο ποτέ άλλοτε. Τώρα μπορώ να ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για την σύζυγο που μου έδωσε. Τώρα μπορώ να αναγνωρίσω το πόσο ακόμη πιο όμορφη είναι αυτή για μένα.

Είμαι στην αρχή του ταξιδιού μου μαζί Του. 

Σε ευχαριστώ Χριστέ για την ελπίδα που γεμίζει την καρδιά μου. Σε ευχαριστώ για την μεταμόρφωσή μου. Κύριε, το 2012 ας είναι χιλιάδες φορές πιο πλούσιο σε Σένα από το 2011. Κύριε, το 2012 ας Σε δεχτούν, ας Σε γνωρίσουν χιλιάδες ανθρώπων, εκατομμύρια ανθρώπων να δεχτούν ότι είσαι ο Υιός του Θεού, ο ένας και μοναδικός σωτήρας τους.