Δεν έχω...αλλά... flashmob

Υπηρετώντας (στο ελάχιστο) τους άστεγους

Ομόνοια, Πειραιώς έως ύψος Αγίου Γεωργίου, Μεταξουργείο μέσα από στενά, Μάρνης, Τοσίτσα, πλατεία Εξαρχείων, Κλαυθμώνος, Κοραή, Ακαδημία. 

Ένα δρομολόγιο τρελό για να μοιράσουμε σταφίδες, σοκολάτες, κρουασάν, γκοφρέτες σε ανθρώπους που δεν κινήθηκαν προς τα σημεία συγκέντρωσης αστέγων του δήμου Αθηναίων.

Και αυτό στην προσπάθεια να προσφέρουμε υπηρεσία στους ανθρώπους αυτούς που έχουν ανάγκη.

Ξεκινήσαμε 7:30μμ περίπου και δεν σταματήσαμε έως τις 22:00 που καταλήξαμε στην Ακαδημία. Ήταν παρήγορο κάπως το ότι δεν βρήκαμε τόσους άστεγους όσους είχαμε συναντήσει άλλες φορές. Προσωπικά ελπίζω ότι ήταν αρκετοί εκείνοι που πήγαν στα σημεία που είχαν ανακοινωθεί από τον δήμο για να περάσουν την δύσκολη βραδιά. Σε αρκετά σημεία βλέπαμε τις κουβέρτες να είναι κάπου στοιβαγμένες αλλά να λείπει ο κάτοχός τους. 

Πολλοί ήταν οι χρήστες ναρκωτικών που συναντήσαμε την ώρα που χτυπάγαν τις ενέσεις. Κάποιοι ήταν αρκετά λιώμα ώστε να κατουράνε καταμεσής του δρόμου, άλλοι μαζεμένοι γύρω από τα καμινέτα τους, αρκετές σταγόνες αίμα από φλέβες που σπάνε επειδή έχουν καταστραφεί από τις τοξικές ουσίες. Ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι όμως είχαν ανάγκη βοήθειας. Ποτέ δεν ξέρεις, αν κάποιος από αυτούς δεν πάγωνε αυτήν την νύχτα, ίσως ο Θεός του άνοιγε τον δρόμο την επόμενη να ψάξει να βρει θεραπεία. Και το λέω αυτό το όμορφο πράγμα επειδή ο Θεός έχει αποδείξει περίτρανα ότι νοιάζεται για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, και πονά τους ανθρώπους αυτούς ακόμη πιο πολύ. Εμείς τους βλέπουμε ως μιάσματα πολλές φορές, Εκείνος όμως τους γνωρίζει βαθιά και τους αγαπά. Εμείς τους πετάμε δακρυγόνα για να φύγουν από την Τοσίτσα και την Στουρνάρα (αυτό έγινε και χθες βράδυ), Εκείνος όμως ψάχνει ανθρώπους να τους βάλει στην υπηρεσία αυτών των πονεμένων και παραπλανημένων ανθρώπων.

Όταν φτάσαμε στην ακαδημία που αρκετοί χτυπάγανε ενέσεις σε απόσταση εκατοστών από εμάς, υπήρχε ένας καυγάς. Στην αρχή προσωπικά δίστασα, αλλά εκεί μοιράσαμε τα τελευταία αποθέματά μας. Σε ανθρώπους των οποίων η βελόνα από την σύριγγα ήταν λίγα εκατοστά από τα δικά μας χέρια καθώς τους αφήναμε τα σακουλάκια με τις σταφίδες. Δεν είχαμε τον φόβο ότι θα μας πειράξουν επειδή γνωρίζαμε ότι Αυτός ήταν κοντά μας. Δεν έβλεπα μιάσματα, αλλά ανθρώπους για τους οποίους λυπόμουν, για τους οποίους αναρωτιόμουν πώς μπορεί να κατέληξαν στον δρόμο αυτό.

Χθες ήταν ημέρα συμπροσευχής για τις εκκλησίες. Προσωπικά έκρινα προτιμότερο δεδομένων των συνθηκών να υπηρετήσω εκεί έξω με όσους άλλους το είχαν στην καρδιά τους. Μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι όλοι θα έπρεπε να είναι έξω. Όπως και με τα πνευματικά χαρίσματα, δεν γίνεται όλοι να έχουν τα ίδια, όμοια με τις υπηρεσίες. Δεν μπορούν να είναι όλοι στον δρόμο. Αλλά θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι είναι η αλήθεια. Και για μένα η χρυσή τομή θα ήταν κάποιοι να είναι έξω στον δρόμο υπηρετώντας, και κάποιοι να προσεύχονται μεταξύ άλλων και για τους αδελφούς τους που είναι εκεί έξω. Όπως επίσης για μένα θα ήταν αυτονόητο ότι τα κτίρια των εκκλησιών μας θα έπρεπε να είναι ανοιχτά τέτοιες νύχτες. Θα μπορούσαν να οργανωθούν "σκοπιές" για την φύλαξη την νύχτα. Για έναν τόσο ιερό σκοπό δεν θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερο πρόβλημα για κάποιον να υπηρετήσει κατά αυτόν τον τρόπο προσφέροντας τον χρόνο του. Οι απόψεις μου προχωρούν πιο πέρα βέβαια. Αν δεν αξιοποιούμε τα κτίρια μας όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά γενικότερα όλες τις ημέρες του χρόνου για να υπηρετούμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τότε καλύτερα να τα στερηθούμε μήπως και ξυπνήσουμε. Μήπως οι διακονίες άλλων ομάδων τις οποίες τροφοδοτούμε (π.χ. Χέρια Βοηθείας) έχουν ακρωτηριάσει τις τοπικές μας εκκλησίες; Ας υπηρετούν ΚΑΙ οι συγκεκριμένες διακονίες, και ας είναι και τα κτίρια των εκκλησιών μας κέντρα υπηρεσίας των αδυνάτων.

Αν εμείς δεν μπορούμε να ακούσουμε τον κόσμο που φωνάζει για βοήθεια, τότε ο Θεός θα χρησιμοποιήσει άλλους ανθρώπους. Οπότε ας μην μας κάνει εντύπωση που τόσοι άνθρωποι βγαίνουν από μόνοι τους εκεί έξω να βοηθήσουν, άνθρωποι που είναι κατά μερικούς "άπιστοι". Αλήθεια όμως; Ποιος είναι πιο άπιστος; Αυτός που είναι έξω ακούγοντας την φωνή του Θεού για υπηρεσία στους αδύνατους, ακόμη και αν δεν γνωρίζει ότι στο κάλεσμα του Θεού ανταποκρίνεται; Ή αυτός που ενώ γνωρίζει το πως πρέπει να φροντίζει για τους αδύνατους επειδή είναι επιθυμία του Κυρίου του, κάθεται εφησυχασμένος στον καναπέ του;

Τα παραπάνω δεν τα γράφω για κατάκριση κανενός αλλά για προβληματισμό...

Χριστέ πάρε την καρδιά μου

"Αν σήμερα πέθαινες, θα είχες την γαλήνη ότι θα πας στον Παράδεισο κοντά στον Ιησού Χριστό;" Διάβαζα μια υπέροχη ιστορία σε ένα blog για έναν άνθρωπο που επί πολλά έτη υπηρετούσε τον Κύριο απλά σταματώντας κόσμο και κάνοντάς τους αυτήν την ερώτηση. Ο ίδιος δεν το γνώριζε αλλά με τον τρόπο αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους στο να πιστέψουν στον Χριστό. Πόσο θαυμαστά εργάζεται ο Θεός μέσα από την ζωή του καθενός από εμάς.

Θα ήθελα εκεί στο τέλος των ημερών που ο Κύριος μου έχει δώσει, να μάθω ότι με την παρουσία μου στον κόσμο εδώ, κάποιοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε  Αυτόν. Κάποια λόγια που είπα ή κάποια αντίδρασή μου, οτιδήποτε... Πραγματικά μακάριος ο άνθρωπος που έχει συμβάλλει στο έργο του Κυρίου έστω και στο ελάχιστο.

Χριστέ, Κύριέ μου, Θεέ μου, μη μου επιτρέπεις να μένω ασυγκίνητος μπροστά στις δικές σου βουλές. Εδώ είμαι, πάρε την καρδιά μου, πάρε την ζωή μου και αξιοποίησέ την όπως Εσύ επιθυμείς για να δοξαστεί το άγιο όνομά σου.

Σε ευχαριστώ Χριστέ για την ελπίδα

Δέχτηκα τον Χριστό στην ζωή μου το 2011. Στους λίγους αυτούς μήνες έχω βιώσει πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πριν. Και δεν είναι καν εύκολο να τα περιγράψω. Τελικά το να δεχθείς τον Χριστό ως σωτήρα είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα σε μια σειρά βημάτων που σου αλλάζουν την ζωή με τρόπους που δεν χωρά ο νους.

Μια πολύ αγαπητή αδελφή κοινοποίησε με μήνυμα στο facebook τα εξής λόγια από βιβλίο το οποίο διαβάζει αυτήν την χρονική περίοδο: ""Αν αφιερώσεις τον εαυτό σου στον Ιησού Χριστό, αυτόματα αλλάζει κάθε άλλη σχέση στη ζωή σου. 'Οταν Αυτός γίνει υπέρτατος στη ζωή σου, οι άλλοι γλιστρούν σε διαφορετικές θέσεις. Αυτοί που ήταν οι πιο κοντινοί σου, μπορεί να αποξενωθούν. Αυτοί που κάποτε σου προκαλούσαν αποστροφή, θα γίνουν αγαπητοί και γνώριμοι. Το πρόβλημα ενός μελλοντικού γάμου παίρνει νέα σοβαρότητα. Η επανεκτίμηση και ο επαναπροσανατολισμός, που ακολουθούν την αφιέρωση, εφαρμόζονται όχι μόνο σε αξίες, αλλά και σε ανθρώπους."

Η αλήθεια είναι ότι ο Ιησούς δεν γίνεται υπέρτατος στην ζωή μας από την μια στιγμή στην άλλη. Προσωπικά μιλώντας, του έχω αντισταθεί σε απίστευτα μεγάλο βαθμό. Αλλά και στον βαθμό που του επιτρέπω να με καθορίζει, πράγματι μέσα σε λίγους μήνες οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου έχουν αλλάξει. Ο Χριστός με μαθαίνει να αγαπώ. Αναζητώ την παρέα με παιδιά που πιστεύουν στον Χριστό. Πριν τα κοίταζα σαν περίεργους νέους. Σαν παιδιά που τα είχαν ψιλοχαμένα και δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την πραγματικότητα. Τώρα όμως που η πραγματικότητα γίνεται Ιησούς Χριστός, δεν μπορώ παρά να αποζητώ την παρέα τέτοιων ανθρώπων. 

Αν το πρόβλημα ενός μελλοντικού γάμου παίρνει νέα σοβαρότητα, τότε ένας ήδη ιστάμενος γάμος μεταμορφώνεται. Μετά από 14 σχεδόν χρόνια συμβίωσης με την σύζυγό μου και δύο χρόνια έγγαμου βίου, τώρα μέσα από τον Χριστό την έχω πλησιάσει όσο ποτέ άλλοτε. Τώρα μπορώ να ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για την σύζυγο που μου έδωσε. Τώρα μπορώ να αναγνωρίσω το πόσο ακόμη πιο όμορφη είναι αυτή για μένα.

Είμαι στην αρχή του ταξιδιού μου μαζί Του. 

Σε ευχαριστώ Χριστέ για την ελπίδα που γεμίζει την καρδιά μου. Σε ευχαριστώ για την μεταμόρφωσή μου. Κύριε, το 2012 ας είναι χιλιάδες φορές πιο πλούσιο σε Σένα από το 2011. Κύριε, το 2012 ας Σε δεχτούν, ας Σε γνωρίσουν χιλιάδες ανθρώπων, εκατομμύρια ανθρώπων να δεχτούν ότι είσαι ο Υιός του Θεού, ο ένας και μοναδικός σωτήρας τους.