Ομολογία Αλέξανδρου

Πήγαινα ακόμη λύκειο όταν για πρώτη φορά γνώρισα τον  πρεσβύτερο της Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας της Κορίνθου. Κάπου κοντά στο 1995 με 1997. Έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι καθαρά. Ήταν ξεκάθαρο για μένα σχετικά νωρίς ότι στην Ευαγγελική εκκλησία τα πράγματα ήταν πιο ορθά, οι συναρθροίσεις για την λατρεία του Κυρίου δεν είχαν καμιά σχέση με αυτές της Ορθοδόξου εκκλησίας, ήταν πιο ζωντανές, δεν εξαντλούντο σε τυπικές ψαλμωδίες χωρίς τέλος, γινόταν συνεχής μελέτη της Αγίας Γραφής και τα κυρήγματα – στηριγμένα πάντα στα εδάφια της Γραφής – μίλαγαν στην ψυχή μου. Παρόλα αυτά, ενώ τα συνειδητοποιούσα όλα αυτά, δεν έκανα κάτι παραπάνω.

Μετά ακολούθησαν οι σπουδές κατά την διάρκεια των οποίων γνώρισα και την σύζυγό μου. Ακολούθησε ο στρατός. Η επαφή μου με την Ευαγγελική εκκλησία ήταν πάντα η τυπική. Μου άρεσαν τα κυρήγματα και μέχρι εκεί. Κάποια στιγμή είχα νιώσει τον Κύριο να είναι πολύ κοντά μου και να μου ζητά να κάνω το επόμενο βήμα. Όμως στο κάλεσμά Του εγώ δείλιασα: “Κύριε, δεν είμαι δυνατός, αν πιστέψω εγώ πριν την γυναίκα μου (με την οποία απλά συζούσαμε τότε), δεν θα αντέξω και δεν θα μπορέσω να Σε ακολουθήσω. Κύριε ας πιστέψει αυτή πρώτα και εγώ μετά θα μπορέσω να έρθω κοντά Σου”. Και θαυμάζω το μεγαλείο του Θεού γιατί στην άρνησή μου επάνω δεν γύρεψε να με αφανίσει.

Έχοντας γνώση του γεγονότος ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είχε σταυρωθεί για την σωτηρία της ανθρωπότητας από την αμαρτία, μη έχοντας όμως την πίστη ότι αυτό το έκανε για μένα, έλαβα την κατάλληλη τιμωρία, όπως γράφει και ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή:

(Ρωμ. 1:21-22 )
Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί.

(Ρωμ. 1:28-32 )
Και καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμον νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει· επειδή, είναι γεμάτοι από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία· είναι γεμάτοι από φθόνο, φόνο, φιλονικία, δόλο, κακοήθεια· ψιθυριστές, κατάλαλοι, με μίσος για τον Θεό, υβριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρετές κακών, απειθείς στους γονείς, χωρίς σύνεση, παραβάτες συμφωνιών, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, ανελεήμονες· οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τη δικαιοσύνη τού Θεού, ότι εκείνοι που πράττουν τέτοιου είδους πράγματα είναι άξιοι θανάτου, όχι μονάχα τα πράττουν, αλλά και επιδοκιμάζουν με ευχαρίστηση εκείνους που τα πράττουν.

Όμως, ο Θεός είναι μεγάλος και ελεήμων. Πράγματι η σύζυγός μου πίστεψε στον Κύριο και έδωσε την ομολογία της πρώτη. Και ο πονηρός με έβαλε να την αποδοκιμάζω με διάφορους τρόπους, λέγοντας της ότι, δεν έχω αφενός πρόβλημα, αφετέρου όμως “εντάξει και τί έγινε”, ενώ μέσα μου ήξερα ότι αυτό που έκανε ήταν το σωστό.

Συνέχισα όμως τον δρόμο της απώλειας. Δοκίμασα να γεμίσω την ψυχή μου με κάθε δυνατή ματαιότητα. Συνέχιζα να αρνούμαι και συνέχιζα να αμαρτάνω έχοντας συνείδηση των αμαρτιών μου. Αλλά έπιασα πάτο. Κάθε μέρα δίκαζα τον εαυτό μου και τον έβρισκα ένοχο για κάθε αμαρτία, και πραγματικά ήμουν. Και ζήταγα από τον Θεό να με βοηθήσει, και Αυτός απάντησε, και με οδήγησε στο να ανοίξω πάλι την Αγία Γραφή. Τραντάχτηκα όταν βρήκα τα παραπάνω εδάφια άπό την επιστολή Προς Ρωμαίους, και άνοιξαν εντελώς τα μάτια μου όταν διάβασα τον ψαλμό 22 του Δαυίδ.

(Ψαλ. 22:1-6)
ΘΕΕ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; Γιατί στέκεσαι μακριά από τη σωτηρία μου και από τα λόγια των στεναγμών μου; Θεέ μου, κράζω την ημέρα και δεν απαντάς· και τη νύχτα, και δεν σιωπώ. Εσύ, μάλιστα, ο Άγιος κατοικείς ανάμεσα στις δοξολογίες τού Ισραήλ. Σε σένα είχαν ελπίσει οι πατέρες μας· έλπισαν, κι τους ελευθέρωσες. Σε σένα έκραξαν και σώθηκαν· σε σένα έλπισαν, και δεν ντροπιάστηκαν. Εγώ, όμως, είμαι σκουλήκι και όχι άνθρωπος· όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα του λαού.

Τα εδάφια αυτά με ξυπνήσαν ολοκληρωτικά. Για τον Θεό ήμουν όνειδος ανθρώπων, έξουθένημα λαού, σκουλήκι και όχι άνθρωπος. Συνέπεια των αμαρτιών μου. Και έχοντας φτάσει στο ναδίρ, ο Κύριος με οδήγησε στα παρακάτω εδάφια:

(Ψαλ. 22:14 –18)
Ξεχύθηκα σαν νερό, και όλα τα κόκαλά μου εξαρθρώθηκαν· η καρδιά μου έγινε σαν κερί, λιώνει ολοκληρωτικά μέσα στα εντόσθιά μου. Η δύναμή μου ξεράθηκε σαν κεραμίδι, και η γλώσσα μου κόλλησε στον ουρανίσκο μου. Κι εσύ με κατέβασες στο χώμα τού θανάτου. Επειδή, σκυλιά με περικύκλωσαν, σύναξη κακοποιών με περιέκλεισε· τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου· μπορώ να απαριθμήσω όλα τα κόκαλά μου· αυτοί με ατενίζουν και με παρατηρούν. Μοίρασαν μεταξύ τους τα ιμάτιά μου· και στον ιματισμό μου έβαλαν κλήρο.

Κύριε Ιησού Χριστέ, άνοιξες πια τα μάτια μου, άνοιξες τα αυτιά μου, μαλάκωσες την καρδιά μου. Γιατί ενώ είχα γνώση των παθών Σου, δεν πίστευα. Σε αρνήθηκα όταν με κάλεσες πρώτη φορά κοντά Σου και δεν με εγκατέλειψες. Περίμενες καρτερικά, με ελέησες Κύριε, και τώρα πια με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ψυχή μπορώ να το πω:

“Ναι Κύριε, ήμουν για Σένα όνειδος. Αλλά Εσύ Κύριε με ελέησες. Ανέβηκες στον σταυρό και πέθανες για μένα. Και με το αίμα Σου με ξέπλυνες από τις αμαρτίες Κύριε. Είσαι ο Κύριός μου, ο Σωτήρας μου. Θυσιάστηκες αντί εμού στον σταυρό Κύριε. Θεέ μου αντί να καταδικάσεις εμένα, έστειλες τον Υιό Σου να λάβει την θέση μου. Τόσο πολύ με αγάπησες Κύριε που αντί να με συντρίψεις θυσίασες τον Υιό Σου, ώστε να έχω εγώ ζωή αιώνια. Το ομολογώ ότι ο Κύριος μου ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του ζώντος Θεού, είναι ο Σωτήρας μου. Ομολογώ ότι είμαι αμαρτωλός και ότι δεν υπήρξε αμαρτία που να μην έχω κάνει. Εσύ όμως Κύριε με έπλυνες από τα κρίματά μου. ”

Δοξασμένο να είναι το Άγιο όνομά Σου, Κύριε, στους αιώνες των αιώνων! Αμήν!