Ένα δρομολόγιο τρελό για να μοιράσουμε σταφίδες, σοκολάτες, κρουασάν, γκοφρέτες σε ανθρώπους που δεν κινήθηκαν προς τα σημεία συγκέντρωσης αστέγων του δήμου Αθηναίων.
Και αυτό στην προσπάθεια να προσφέρουμε υπηρεσία στους ανθρώπους αυτούς που έχουν ανάγκη.
Ξεκινήσαμε 7:30μμ περίπου και δεν σταματήσαμε έως τις 22:00 που καταλήξαμε στην Ακαδημία. Ήταν παρήγορο κάπως το ότι δεν βρήκαμε τόσους άστεγους όσους είχαμε συναντήσει άλλες φορές. Προσωπικά ελπίζω ότι ήταν αρκετοί εκείνοι που πήγαν στα σημεία που είχαν ανακοινωθεί από τον δήμο για να περάσουν την δύσκολη βραδιά. Σε αρκετά σημεία βλέπαμε τις κουβέρτες να είναι κάπου στοιβαγμένες αλλά να λείπει ο κάτοχός τους.
Πολλοί ήταν οι χρήστες ναρκωτικών που συναντήσαμε την ώρα που χτυπάγαν τις ενέσεις. Κάποιοι ήταν αρκετά λιώμα ώστε να κατουράνε καταμεσής του δρόμου, άλλοι μαζεμένοι γύρω από τα καμινέτα τους, αρκετές σταγόνες αίμα από φλέβες που σπάνε επειδή έχουν καταστραφεί από τις τοξικές ουσίες. Ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι όμως είχαν ανάγκη βοήθειας. Ποτέ δεν ξέρεις, αν κάποιος από αυτούς δεν πάγωνε αυτήν την νύχτα, ίσως ο Θεός του άνοιγε τον δρόμο την επόμενη να ψάξει να βρει θεραπεία. Και το λέω αυτό το όμορφο πράγμα επειδή ο Θεός έχει αποδείξει περίτρανα ότι νοιάζεται για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, και πονά τους ανθρώπους αυτούς ακόμη πιο πολύ. Εμείς τους βλέπουμε ως μιάσματα πολλές φορές, Εκείνος όμως τους γνωρίζει βαθιά και τους αγαπά. Εμείς τους πετάμε δακρυγόνα για να φύγουν από την Τοσίτσα και την Στουρνάρα (αυτό έγινε και χθες βράδυ), Εκείνος όμως ψάχνει ανθρώπους να τους βάλει στην υπηρεσία αυτών των πονεμένων και παραπλανημένων ανθρώπων.
Όταν φτάσαμε στην ακαδημία που αρκετοί χτυπάγανε ενέσεις σε απόσταση εκατοστών από εμάς, υπήρχε ένας καυγάς. Στην αρχή προσωπικά δίστασα, αλλά εκεί μοιράσαμε τα τελευταία αποθέματά μας. Σε ανθρώπους των οποίων η βελόνα από την σύριγγα ήταν λίγα εκατοστά από τα δικά μας χέρια καθώς τους αφήναμε τα σακουλάκια με τις σταφίδες. Δεν είχαμε τον φόβο ότι θα μας πειράξουν επειδή γνωρίζαμε ότι Αυτός ήταν κοντά μας. Δεν έβλεπα μιάσματα, αλλά ανθρώπους για τους οποίους λυπόμουν, για τους οποίους αναρωτιόμουν πώς μπορεί να κατέληξαν στον δρόμο αυτό.
Χθες ήταν ημέρα συμπροσευχής για τις εκκλησίες. Προσωπικά έκρινα προτιμότερο δεδομένων των συνθηκών να υπηρετήσω εκεί έξω με όσους άλλους το είχαν στην καρδιά τους. Μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι όλοι θα έπρεπε να είναι έξω. Όπως και με τα πνευματικά χαρίσματα, δεν γίνεται όλοι να έχουν τα ίδια, όμοια με τις υπηρεσίες. Δεν μπορούν να είναι όλοι στον δρόμο. Αλλά θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι είναι η αλήθεια. Και για μένα η χρυσή τομή θα ήταν κάποιοι να είναι έξω στον δρόμο υπηρετώντας, και κάποιοι να προσεύχονται μεταξύ άλλων και για τους αδελφούς τους που είναι εκεί έξω. Όπως επίσης για μένα θα ήταν αυτονόητο ότι τα κτίρια των εκκλησιών μας θα έπρεπε να είναι ανοιχτά τέτοιες νύχτες. Θα μπορούσαν να οργανωθούν "σκοπιές" για την φύλαξη την νύχτα. Για έναν τόσο ιερό σκοπό δεν θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερο πρόβλημα για κάποιον να υπηρετήσει κατά αυτόν τον τρόπο προσφέροντας τον χρόνο του. Οι απόψεις μου προχωρούν πιο πέρα βέβαια. Αν δεν αξιοποιούμε τα κτίρια μας όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά γενικότερα όλες τις ημέρες του χρόνου για να υπηρετούμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τότε καλύτερα να τα στερηθούμε μήπως και ξυπνήσουμε. Μήπως οι διακονίες άλλων ομάδων τις οποίες τροφοδοτούμε (π.χ. Χέρια Βοηθείας) έχουν ακρωτηριάσει τις τοπικές μας εκκλησίες; Ας υπηρετούν ΚΑΙ οι συγκεκριμένες διακονίες, και ας είναι και τα κτίρια των εκκλησιών μας κέντρα υπηρεσίας των αδυνάτων.
Αν εμείς δεν μπορούμε να ακούσουμε τον κόσμο που φωνάζει για βοήθεια, τότε ο Θεός θα χρησιμοποιήσει άλλους ανθρώπους. Οπότε ας μην μας κάνει εντύπωση που τόσοι άνθρωποι βγαίνουν από μόνοι τους εκεί έξω να βοηθήσουν, άνθρωποι που είναι κατά μερικούς "άπιστοι". Αλήθεια όμως; Ποιος είναι πιο άπιστος; Αυτός που είναι έξω ακούγοντας την φωνή του Θεού για υπηρεσία στους αδύνατους, ακόμη και αν δεν γνωρίζει ότι στο κάλεσμα του Θεού ανταποκρίνεται; Ή αυτός που ενώ γνωρίζει το πως πρέπει να φροντίζει για τους αδύνατους επειδή είναι επιθυμία του Κυρίου του, κάθεται εφησυχασμένος στον καναπέ του;
Τα παραπάνω δεν τα γράφω για κατάκριση κανενός αλλά για προβληματισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου